Η πρυτανεία του ΑΠΘ τελεί υπό κατάληψη από εμάς.
Είμαστε οι «άγνωστοι» για τους πρυτάνεις φοιτητές/τριες που τασσόμαστε ενάντια στην αναδιάρθρωση που επιβάλλεται εντός κι εκτός των πανεπιστημίων, εργαζόμενες και απολυμένοι, πρώην φοβισμένοι και νυν οργισμένοι, αγωνιζόμενες ενάντια σε κάθε προσπάθεια του κεφαλαίου να επιβληθεί πάνω στις ζωές μας.

Συναντηθήκαμε στην προηγούμενη κατάληψη της πρυτανείας που καλέστηκε από την Σχολή Καλών Τεχνών στις 3/12 και μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και δράσεις διαμορφώσαμε συντροφικές σχέσεις και ξεκινήσαμε μια διαδικασία αγώνα που κορυφώθηκε με την παρουσία μας ως αυτούσιου μπλοκ στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.

Βλέποντας την αναδιάρθρωση, εκπαιδευτική και όχι μόνο, ως ένα δομικό συστατικό του συστήματος ώστε αυτό να αναπαραχθεί και να επιβιώσει, το πανεπιστήμιο δε θα μπορούσε παρά να είναι ένα ακόμα πεδίο εφαρμογής αυτής της διαδικασίας. Στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης βλέπουμε να εντείνεται ο επιχειρηματικός του χαρακτήρας με την αυξανόμενη είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου, η οποία που επιταχύνεται με τους νόμους Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου (ν. 4009) που μπαίνουν σταδιακά σε πλήρη εφαρμογή. Έτσι, βλέπουμε την ποιότητα της ζωής και των σπουδών μας να υποβαθμίζεται δραματικά:

Η πρόσβαση στη σίτιση και τη στέγαση υπό προϋποθέσεις (μείωση των θέσεων στις εστίες με υπερβολικά εισοδηματικά κριτήρια, αποκλεισμοί στη λέσχη), ο περιορισμός των παρεχόμενων συγγραμμάτων, η απουσία υλικοτεχνικών υποδομών και η μη παροχή του αναγκαίου εξοπλισμού, η κατάργηση της δωρεάν μετακίνησης των φοιτητών σε σχολές και εργαστήρια εκτός πανεπιστημιούπολης, έχουν σαν άμεση συνέπεια τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

Παράλληλα βλέπουμε να επέρχεται η εντατικοποίηση των σπουδών μας, με περιορισμό χρόνου σπουδών (2ν, ν+2) και απειλή διαγραφής μετά τη συμπλήρωση αυτών των ετών, απουσίες, μαθήματα αλυσίδες και περισσότερα υποχρεωτικά μαθήματα.
Καλλιεργείται ταυτόχρονα ένα μοντέλο φοιτητή, αυτό του επιστήμονα-καριερίστα ο οποίος, από τη μία δεν ασχολείται πλέον με τίποτα άλλο πέρα από τα ακαδημαϊκά ζητήματα, κι από την άλλη δέχεται/υφίσταται την απλήρωτη εργασία ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια μέσω των απλήρωτων πρακτικών εξασκήσεων ή μέσω της συμμετοχής σε ερευνητικά προγράμματα (με ελάχιστη ή μηδαμινή αμοιβή) από τα οποία αντλούν υπεραξία οι εταιρίες και οι «μεγαλοκαθηγητάδες».

Βλέπουμε μια λογική κατάργησης-υποβάθμισης των συλλογικών διαδικασιών, η οποία σε συνδυασμό με τη νοοτροπία του ατομικισμού που εμφυσείται ήδη από τα μαθητικά χρόνια (ακόμη περισσότερο με το «νέο Λύκειο») οδηγεί στη διαμόρφωση ενός ευέλικτου, αναλώσιμου εργαζόμενου, ο οποίος βλέπει το μέλλον του μόνο μέσω του ατομικού δρόμου και της σταδιακής υιοθέτησης κανιβαλιστικών λογικών.

Σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουμε τη φοιτητική μας ιδιότητα, αναγνωρίζουμε την επίθεση αυτή του κράτους και του κεφαλαίου στην εκπαίδευση ως άμεσα συνυφασμένη με τη γενικότερη επίθεση στα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, καθώς και τη συντήρηση και όξυνση των διαχωρισμών μεταξύ μας ως ένα ακόμη μέσο αναπαραγωγής του υπάρχοντος συστήματος.

Υπό αυτό το πρίσμα αξίζει να ιδωθεί και ο αγώνας του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού που διεκδικεί τις άδειες του, ως μικρές ανάσες ελευθερίας στο καθεστώς εγκλεισμού που του έχει επιβληθεί. Ο αγώνας αυτός γίνεται αντιληπτός σε μας σαν μια προσπάθεια αντίστασης στην βαρβαρότητα που επιβάλλει η αναμόρφωση και του σωφρονιστικού συστήματος, σαν μια προσπάθεια να διαρρηχθεί η εκκωφαντική σιωπή που απλώνεται γύρω από τις φυλακές τύπου Γ. Η περαιτέρω αυταρχικοποίηση του σωφρονιστικού συστήματος περιλαμβάνει περικοπές αδειών, λευκά κελιά, αστυνομική καταστολή, περιορισμό επισκεπτηρίων, και αποσκοπεί στον παραδειγματισμό όσων αγωνίζονται μέσα και έξω από τις φυλακές.

Χρησιμοποιώντας ανάλογα το σώμα τους, απεργία πείνας πραγματοποιούν και οι Σύριοι μετανάστες στο Σύνταγμα που ζητούν πολιτικό άσυλο. Οι επιλογές τους, έρχονται σε ρήξη με τις κυρίαρχες ρητορικές που παρουσιάζουν τους μετανάστες σαν άβουλα όντα που άγονται και φέρονται όπως βολεύει το κράτος και τους επαγγελματίες υπερασπιστές. Δείχνει ότι όσο και αν ο καπιταλισμός προσπαθεί να ελέγξει τις μεταναστευτικές ροές, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα αντιτίθενται στη τάση του αυτή και θα αγωνίζονται για την κοινωνική τους χειραφέτηση.

Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση θέτει όλο και πιο εξευτελιστικούς όρους και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας βάζοντας τον καθέναν από μας στη θέση του επισφαλούς εργαζόμενου με μισθούς πείνας, του άνεργου ή της απολυμένης δουλεύοντας ακόμα και τις Κυριακές και τις αργίες. Ταυτόχρονα, το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας αποσύρεται, αποκλείοντας τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα από την κάλυψη βασικών αναγκών όπως υγεία, ρεύμα και μεταφορές – με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αύξηση των κομίστρων του ΟΑΣΘ – δίνοντας τη θέση του σε ένα κράτος που στρατιωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο, προκειμένου να περιφρουρήσει καλύτερα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Η προσπάθεια εμπέδωσης του δόγματος «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την επιστράτευση απεργών, την καταστολή του αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, την επέμβαση των ΜΑΤ στην Νομική Αθηνών τις παραμονές της επετείου για τη 17 Νοέμβρη, τη βίαιη καταστολή του κόσμου που βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει στις 6 Δεκέμβρη.

Με αφορμή όλα τα παραπάνω, καθώς και την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους 17 συλληφθέντες στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, το αίτημά μας για δικαίωση του αγώνα του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού αλλά και των Σύριων απεργών πείνας, προχωρήσαμε στην ανακατάληψη του κτηρίου διοίκησης του ΑΠΘ από σήμερα 9/12. Επιθυμούμε τη δημιουργία ενός πραγματικού κέντρου αγώνα που θα μπλοκάρει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το τελευταίο νομοθετικό της διάταγμα, τις διαγραφές και τις απολύσεις, τη θέσπιση διδάκτρων, τη μετακύλιση του κόστους ζωής σε εμάς, την προσπάθεια κατάργησης των φοιτητικών συλλόγων και κάθε μορφής καταστολής οποιασδήποτε φωνής που αντιστέκεται.

Επιλέγουμε το κτίριο της Πρυτανείας διότι αποτελεί μεταξύ άλλων χώρο δράσης μας, όντας κομμάτι του πανεπιστημίου και μάλιστα κεντρικό, γεγονός που μας επιτρέπει να έρθουμε σε επαφή με περισσότερο κόσμο μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς και λόγω της ιδιότητάς του ως κεντρικού σημείου επικύρωσης αποφάσεων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ιδιότητα στην οποία βασιζόμαστε ώστε να παρακωλύσουμε μέσω της κατάληψης ορισμένες από αυτές τις διαδικασίες.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΡΙΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 10/12 ΣΤΙΣ 17:00 ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Ανοιχτή συνέλευση κατειλημμένης πρυτανείας

…επιβάλλεται να τοποθετηθούμε:

Το κτίριο της πρυτανείας τελούσε υπό κατάληψη από την Πέμπτη 4/12, από φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζόμενους και απολυμένες, με στόχο τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, που θα ξεπεράσει τους διαχωρισμούς και θα συνδέσει τους αγώνες, μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους χώρους εργασίας. Ως μέλη αυτόνομων σχημάτων, αναζητώντας τρόπους να μπλοκάρουμε την αναδιάρθρωση μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και εκτός αυτών, κρίναμε αναγκαία την εμπλοκή μας σε αυτή την διαδικασία αγώνα και αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στην ανοιχτή συνέλευση της κατάληψης.

Ενόψει της 6ης Δεκέμβρη και με την απεργία του Ν. Ρωμανού να βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, η συνέλευση της κατειλημμένης πρυτανείας αποφάσισε να συμμετάσχει στην διαδήλωση με οργανωμένο μπλοκ, προτάσσοντας την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των υπόλοιπων απεργών πείνας και το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής και όχι μόνο αναδιάρθρωσης, ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας που προσπαθεί να επιβληθεί. Επιλέξαμε να κατέβουμε στον δρόμο μαζικά και οργανωμένα, σπάζοντας στην πράξη την αδράνεια και το φόβο που τείνει να απλωθεί παντού.

Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, μεμονωμένα άτομα που δεν είχαν σχέση με το σώμα της πορείας, πραγματοποίησαν επίθεση βάζοντας φωτιά στη βιτρίνα καταστήματος, ενώ μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι. Είμαστε ενάντια στην πράξη αυτή, όχι επειδή ήταν βίαιη, αλλά επειδή είμαστε κομμάτι ενός κινήματος που δεν αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμη. Κόσμος από τα οργανωμένα μπλοκ της πορείας βοήθησε στην ασφαλή έξοδο των εργαζομένων και έσβησε τη φωτιά, σε αντίθεση με την αφήγηση των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Στη συνέχεια, ακολούθησε επίθεση των ματ και σπάσιμο της πορείας, άγρια καταστολή του κόσμου της διαδήλωσης με κρότου λάμψης, δακρυγόνα και ξύλο, που είχαν ως αποτέλεσμα κόσμος να καταλήξει στο νοσοκομείο με σοβαρούς τραυματισμούς, 17 συλλήψεις και πολλές προσαγωγές, που συνεχίστηκαν και μετά την κατάληψη του εργατικού κέντρου, η οποία πραγματοποιήθηκε ως μια ακόμη απάντηση, προκειμένου να οργανώσει δράσεις αλληλεγγύης στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των συλληφθέντων της πορείας.

Εμείς από την μεριά μας, θα συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους, να διαδηλώνουμε, να «συνωμοτούμε» και να δρούμε, αντιστεκόμενες έμπρακτα στην αναδιάρθρωση που επελαύνει στις ζωές μας, εμπλεκόμενοι σε αγώνες μέσα και έξω από τους συλλόγους, μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια. Δεν μας τρομοκρατεί η καταστολή στους δρόμους, οι συλλήψεις, οι δικαστικές αίθουσες και οι κατηγορίες. Δε θα μας επιβάλλουν την νομιμότητά τους. Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί και δηλώνουμε την έμπρακτη αλλήλεγγύη μας στους συλληφθέντες. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, με όπλο μας την αλληλεγγύη, ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει και την περαιτέρω υποτίμηση της ζωής μας.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της 6/12
Αλληλεγγύη στον αγώνα του Ν. Ρωμανού

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών
Αυτόνομο Σχήμα Ιστορικού–Αρχαιολογικού
Αυτόνομο Σχήμα Βιολογικού – Φαρμακευτικής
Αυτόνομη Παρέμβαση στη Νομική – Απόδραση
Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών – Από Κοινού

Το κείμενο σε pdf: Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της 6ης Δεκέμβρη

Τον τελευταίο καιρό, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου επίθεση εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Μέσα σε διάστημα μόλις 2 μηνών, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης της καταστολής από μεριά κράτους και κεφαλαίου. Στις 5/11 οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ, μετά από καταγγελία της ΕΕΤΤ (Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων), ξήλωσαν και κατέσχεσαν τον πομπό του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431AM, ξεκαθαρίζοντας τη στάση τους: να μην επιστραφεί ο εξοπλισμός, χωρίς ονομαστική στοχοποίηση. Μία εβδομάδα μετά, στις 12/11, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ διέταξε lock-out, καλώντας διμοιρίες ΜΑΤ στις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ώστε να παρεμποδίσει την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου της νομικής για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Την επόμενη μέρα, φοιτητές μαζεύτηκαν έξω από τη νομική σχολή και δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών. Αντανακλαστικά καλέστηκε πορεία για το απόγευμα της ίδιας μέρας, η οποία γνώρισε ακόμα πιο βίαιη καταστολή στο Πολυτεχνείο.

Γεγονότα όπως αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε μεμονωμένα καθώς εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου. Οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί και προσπαθούν να εφαρμοστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή του πανεπιστημίου σ’ ένα χώρο μετάδοσης στείρας γνώσης, αφιλόξενο προς κάθε πολιτική διαδικασία και δομή, σύμφωνα με τα πρότυπα των πανεπιστημίων του εξωτερικού. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσονται τα κλειδώματα αιθουσών, το κατέβασμα αφισών, οι «άσπροι» τοίχοι, το σφράγισμα πολιτικών στεκιών εντός των πανεπιστημίων. Από την άλλη βλέπουμε το κόστος φοίτησής μας να μετακυλίεται στις πλάτες μας (λέσχη, συγγράμματα, μεταφορές) και να εντατικοποιούνται οι σπουδές μας (ν+2, διαγραφές) με σκοπό την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Γίνεται πλέον ξεκάθαρη η προσπάθεια φίμωσης από πλευράς πανεπιστημιακών αρχών, κάθε ελεύθερου και αντικαθεστωτικού λόγου (98FM στην Αθήνα, 105FM στην Μυτιλήνη, Radio-Revolt και 1431AM στη Θεσσαλονίκη). Τελευταία δείγματα αυτής της πολιτικής, αποτελούν οι αποκλεισμοί των φοιτητών από τις συγκλήτους και η παρεμπόδιση των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων υπό την απειλή της αστυνομίας στα πανεπιστήμια (ΠΑ.ΜΑΚ).

Εμείς από την μεριά μας, δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η καταστολή θα σταματήσει στα πρόσφατα αυτά γεγονότα, ήδη ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης, με ανακοίνωσή του προανήγγειλε την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων και την αντικατάσταση τους με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Μοναδικό εμπόδιο μπορούμε να σταθούμε όλοι εμείς που επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συλλογικοποιούμε τους αγώνες μας, να τους συνδέουμε με άλλους, μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος κόντρα στο δόγμα «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» που τείνει να απλωθεί παντού.

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΕ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Το κείμενο σε pdf εδώ: Για την καταστολή που έγινε συνήθεια..

Καθώς η επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του συνεχίζεται αμείωτη σε όλα τα μέτωπα, καθώς οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί εντείνονται, καθώς το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν αποστειρωμένο χώρο αποκλειστικά για ακαδημαϊκούς σκοπούς, εμείς δεν σταματάμε να οργανωνόμαστε από τα κάτω με βάση την ταξική μας ταυτότητα, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς. Υπερασπιζόμαστε τα στέκια και τις καταλήψεις, ενισχύουμε τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, επανοικιοποιούμαστε τους χώρους εργασίας μας και τις σχολές, ανασυνθέτουμε την κοινότητα αγώνα μας.

Όπως πάντα μετά την καθιερωμένη πορεία της 17 Νοέμβρη, οι φοιτητικοί σύλλογοι μαζί με απεργούς εργολαβικούς επιστρέφουν στο Πανεπιστήμιο με διπλό σκοπό αυτή τη φορά, αφενός να προασπίσουν το «άσυλο» και αφετέρου να υπερασπιστούν την απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στον κατειλημμένο χώρο της Πρυτανείας. Την ίδια στιγμή κάνει την εμφάνισή της ομάδα ατόμων που ξεκινά έναν άσκοπο πετροπόλεμο στην κλειστή πόρτα της εισόδου της ΔΕΘ. Θεωρώντας αυτό ως αφορμή, για την προαποφασισμένη κατά τα άλλα επέμβαση, 5 διμοιρίες των ΜΑΤ εισβάλλουν στο Πανεπιστήμιο και με μια κυκλωτική κίνηση (Εγνατία-Εθν. Αμύνης-Αγ. Δημητρίου), κάνοντας  χρήση δακρυγόνων, ασφυξιογόνων και γκλομπ επιχειρούν να διαλύσουν το πλήθος που βρίσκεται στον προαύλιο  χώρο της Πρυτανείας. Τελικά συλλαμβάνονται 16 άτομα εκ των οποίων τα 5 οδηγούνται τραυματισμένα στο νοσοκομείο. Ορίζεται δίκη στις 19/12 και οι κατηγορίες είναι οι γνωστές: διατάραξη κοινής ειρήνης, αντίσταση κατά της αρχής και οπλοκατοχή (καδρόνια). Την επομένη οι πρυτανικές αρχές, έχοντας λάμψει δια της απουσίας τους κατά την εξέλιξη των γεγονότων, σπεύδουν να υπερασπιστούν τους συλληφθέντες φοιτητές, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους απεργούς ότι με την κατάληψή τους εμπόδισαν την επέμβαση της Πρυτανείας, ώστε να αποφευχθούν τα  «χειρότερα».

Με βάση τα παραπάνω γεγονότα κρίνεται εκ νέου επιτακτική η ανάγκη να αναλυθεί τόσο το θέμα, όσο και η ίδια η έννοια του «ασύλου». Τα Πανεπιστήμια αποτελούν χώρους που διαχρονικά έχουν στεγάσει εργατικούς και φοιτητικούς αγώνες, μέσα αντιπληροφόρησης (indymedia, 1431am, radio-revolt κ.α.), πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, αλλά αποτελούν και χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και ψυχαγωγίας, και αυτό γιατί παρέχουν την ασφάλεια απέναντι στην κρατική και μη καταστολή. Η λειτουργία αυτή του ασύλου δεν καθορίζεται από κανένα νόμο, αλλά προκύπτει ανέκαθεν από τις ανάγκες του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν είναι το άσυλο αυτό που κράτος και ΜΜΕ προβάλλουν στην υπερβολή του ως ένα χώρο δηλαδή ανομίας και εγκληματικής δραστηριότητας, καθώς οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια (είτε κλοπές, είτε ναρκωτικά ή οτιδήποτε άλλο) που προσάπτεται στον πανεπιστημιακό χώρο, συναντάται εξόφθαλμα και οπουδήποτε αλλού στην κοινωνία. Στόχος τους είναι η κοινωνική απονομιμοποίηση του ασύλου, καλλιεργώντας την πεποίθηση πως αυτό δεν είναι πλέον απαραίτητο στην αστική δημοκρατία. Καταπάτηση όμως του «ασύλου» δε βλέπουμε μόνο από τη μεριά της αστυνομίας, με την εισβολή σ’ αυτό και τη χρήση βίας, αλλά και εκ των έσω με τα κλειδώματα των αιθουσών τα βράδια, την απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, τη στοχοποίηση των φωνών αντιπληροφόρησης και τελικά με την «αποστείρωση» του Πανεπιστημίου ξεκάθαρα ως ένα χώρο διδασκαλίας και μόνο.

Γίνεται έτσι σαφές ότι οι φοιτητικές και κοινωνικές διεκδικήσεις δέχονται την κρατική καταστολή και σε επικοινωνιακό επίπεδο (ΜΜΕ, κινδυνολογία κτλ), αλλά και στην πράξη με την απευθείας χρήση βίας. Η επίθεση όμως στο Πανεπιστήμιο ως κοινωνικό χώρο δε μπορεί να γίνει αντιληπτή ξέχωρα, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης πολιτικής που προσπαθεί να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης εμφανίζεται σε εργασιακούς χώρους και καταλήψεις, σε κοινωνικούς αγώνες και στην καθημερινή ζωή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   ΣΤΟΥΣ   16    ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ  της  17Ν

ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 23-11

12.00  ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ