Τον τελευταίο καιρό, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου επίθεση εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Μέσα σε διάστημα μόλις 2 μηνών, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης της καταστολής από μεριά κράτους και κεφαλαίου. Στις 5/11 οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ, μετά από καταγγελία της ΕΕΤΤ (Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων), ξήλωσαν και κατέσχεσαν τον πομπό του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431AM, ξεκαθαρίζοντας τη στάση τους: να μην επιστραφεί ο εξοπλισμός, χωρίς ονομαστική στοχοποίηση. Μία εβδομάδα μετά, στις 12/11, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ διέταξε lock-out, καλώντας διμοιρίες ΜΑΤ στις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ώστε να παρεμποδίσει την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου της νομικής για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Την επόμενη μέρα, φοιτητές μαζεύτηκαν έξω από τη νομική σχολή και δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών. Αντανακλαστικά καλέστηκε πορεία για το απόγευμα της ίδιας μέρας, η οποία γνώρισε ακόμα πιο βίαιη καταστολή στο Πολυτεχνείο.

Γεγονότα όπως αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε μεμονωμένα καθώς εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου. Οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί και προσπαθούν να εφαρμοστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή του πανεπιστημίου σ’ ένα χώρο μετάδοσης στείρας γνώσης, αφιλόξενο προς κάθε πολιτική διαδικασία και δομή, σύμφωνα με τα πρότυπα των πανεπιστημίων του εξωτερικού. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσονται τα κλειδώματα αιθουσών, το κατέβασμα αφισών, οι «άσπροι» τοίχοι, το σφράγισμα πολιτικών στεκιών εντός των πανεπιστημίων. Από την άλλη βλέπουμε το κόστος φοίτησής μας να μετακυλίεται στις πλάτες μας (λέσχη, συγγράμματα, μεταφορές) και να εντατικοποιούνται οι σπουδές μας (ν+2, διαγραφές) με σκοπό την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Γίνεται πλέον ξεκάθαρη η προσπάθεια φίμωσης από πλευράς πανεπιστημιακών αρχών, κάθε ελεύθερου και αντικαθεστωτικού λόγου (98FM στην Αθήνα, 105FM στην Μυτιλήνη, Radio-Revolt και 1431AM στη Θεσσαλονίκη). Τελευταία δείγματα αυτής της πολιτικής, αποτελούν οι αποκλεισμοί των φοιτητών από τις συγκλήτους και η παρεμπόδιση των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων υπό την απειλή της αστυνομίας στα πανεπιστήμια (ΠΑ.ΜΑΚ).

Εμείς από την μεριά μας, δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η καταστολή θα σταματήσει στα πρόσφατα αυτά γεγονότα, ήδη ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης, με ανακοίνωσή του προανήγγειλε την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων και την αντικατάσταση τους με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Μοναδικό εμπόδιο μπορούμε να σταθούμε όλοι εμείς που επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συλλογικοποιούμε τους αγώνες μας, να τους συνδέουμε με άλλους, μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος κόντρα στο δόγμα «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» που τείνει να απλωθεί παντού.

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΕ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Το κείμενο σε pdf εδώ: Για την καταστολή που έγινε συνήθεια..

Καθώς η επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του συνεχίζεται αμείωτη σε όλα τα μέτωπα, καθώς οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί εντείνονται, καθώς το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν αποστειρωμένο χώρο αποκλειστικά για ακαδημαϊκούς σκοπούς, εμείς δεν σταματάμε να οργανωνόμαστε από τα κάτω με βάση την ταξική μας ταυτότητα, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς. Υπερασπιζόμαστε τα στέκια και τις καταλήψεις, ενισχύουμε τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, επανοικιοποιούμαστε τους χώρους εργασίας μας και τις σχολές, ανασυνθέτουμε την κοινότητα αγώνα μας.

Η προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης από την πλευρά των αφεντικών και του κεφαλαίου φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι στοχεύει στην περαιτέρω υποτίμησης της ζωής αλλά και της εργασίας μας. Κάθε προσπάθεια αντίστασης και εναντίωσης στο υπάρχον  θα καταστέλλεται. Οι καταλήψεις θα εκκενώνονται, τα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης θα φιμώνονται, οι κοινωνικοί αγώνες θα χτυπιούνται, οι απεργοί θα επιτάσσονται με απώτερο σκοπό να σχηματιστεί ένα κλίμα φόβου και ήττας που θα αποτρέψει απόπειρες ανατροπής της βαρβαρότητας.

Το πανεπιστήμιο ως κομμάτι της κοινωνίας δεν θα μπορούσε να παραμείνει στο απυρόβλητο ούτε από την πλευρά της αναδιάρθρωσης ούτε από την πλευρά της πειθάρχησης. Το κόστος φοίτησης συνεχώς θα μετακυλύεται στις πλάτες μας, οι σπουδές μας θα εντατικοποιούνται ακόμα περισσότερο, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις στο εσωτερικό του θα εντείνονται, η λογική του ατομισμού θα ενισχύεται, τα στέκια μας και οι κινηματικές δομές θα δέχονται αστυνομικές εισβολές, οι χώροι και οι αίθουσές μας θα κλειδώνονται. Το τελευταίο αποτελεί νέα ανακάλυψη του κοσμητορικού συμβουλίου, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο, καθώς και παλαιότερα λόγου χάρη προσπάθησε ανεπιτυχώς βέβαια, να αποκλείσει το χώρο του τριγώνου προκειμένου να το εντάξει στη διαχείρηση του κυλικείου.  Έτσι, με πρόσχημα την πάταξη των αναρρίθμητων καταστροφών (δηλαδή μερικών σπασμένων τζαμιών στους διαδρόμους) και πιθανών διαρρήξεων,  το κοσμητορικό συμβούλιο αποφάσισε να προχωρήσει αυτή τη φορά στο κλείδωμα πέραν των γραφείων και των εργαστηρίων (εν μέρει λογικό καθώς διαθέτουν σημαντικό εξοπλισμό), ΚΑΙ των αιθουσών διδασκαλίας αλλά και των διαδρόμων, ακόμα και της κεντρικής εισόδου του Πολυτεχνείου  από το βράδυ της Παρασκευής μέχρι το πρωί της Δευτέρας. Οι υπεύθυνοι αυτής της απόφασης φαίνεται να είναι πολύ αθώοι αν  πιστεύουν πως ένα άδειο, ερειπωμένο και κλειδαμπαρωμένο κτήριο είναι πιο ασφαλές από ένα κτήριο ανοιχτό, με κόσμο και δράσεις.  Επιπλέον οι ίδιοι, την ίδια στιγμή που επικαλούνται την έλλειψη χρηματοδότησης αλλά και  το “υπέρογκο” κόστος που προκύπτει για την επιδιόρθωση των ζημιών, γεμίζουν με καγκελόπορτες  τους ορόφους κάθε πτέρυγας, με βάρδιες φύλαξης τις σχολές και περιπολίες φυλάκων σε ολόκληρο το campus, εκτινάσσοντας έτσι το κόστος φύλαξης στα ύψη. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί πως τον περασμένο Νοέμβριο, οι ίδιοι υπέγραψαν και συναίνεσαν για την εισβολή της αστυνομίας στο άσυλο, το σπάσιμο της δίμηνης απεργίας και τη σύλληψη των εργολαβικών εργαζομένων, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο το θεσμό των εργολαβιών μέσα στο πανεπιστήμιο και ουσιαστικά χαρίζοντας στον εργολάβο καθαρό κέρδος 5,5 εκατομμύρια ευρώ απο τον ετήσιο πανεπιστημιακό προϋπολογισμό.    Το νέο ιδεολογικό μοντέλο που προφανώς οραματίζονται είναι αυτό ενός πανεπιστημίου καθαρά εκπαιδευτικού χαρακτήρα, αποστειρωμένου από οποιαδήποτε κινηματική, πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα, με μηδαμινά κοινωνικά και δημόσια χαρακτηριστικά και κατά συνέπεια πλήρως  ελεγχόμενου (ακόμα και με το ενδεχόμενο ύπαρξης πανεπιστημιακής αστυνομίας).

Εμείς ως φοιτητές-φοιτήτριες που οργανωνόμαστε σε αυτόνομα σχήματα, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, δομές αντιπληροφόρησης και συνελεύσεις αγώνα, δεν χρησιμοποιούμε τις υποδομές του πανεπιστημίου μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς αλλά και για κινηματικούς. Θεωρούμε το πανεπιστήμιο μια δημόσια σφαίρα που μπορεί ο καθένας και η καθεμία, ανεξάρτητα από τη φοιτητική ή μη ιδιότητά του,  να στεγάσει στους χώρους του δομές και πολιτικές διαδικασίες, πολιτισμικές εκφράσεις και ομάδες, επιθυμίες και ανάγκες. Για τους κοσμήτορες και τους πρυτάνεις είμαστε αυτοί που παρακωλύουν την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου και ο μόνος τρόπος για να μας φιμώσουν και να μας απομακρύνουν είναι η καταστολή, είτε αυτή παίρνει τη μορφή των μπάτσων, είτε των κλειδωμένων πορτών. Αντίθετα, για εμάς όσο θα υπάρχουν λουκέτα και κλειδωμένες πόρτες, τόσο θα συνεχίσουμε να τα παραβιάζουμε και να τις ξεκλειδώνουμε, ως άτομα που λειτουργούν με βάση τις ανάγκες τους και αντιδρούν για να διατηρήσουν τα αυτονόητα! Κάθε προσπάθεια κλειδώματος των διαδικασιών, των αναγκών και των επιθυμιών μας θα μας βρίσκει απέναντι.

το κείμενο για τα κλειδώματα σε pdf: Για την καταστολή στην οποία πρέπει να εναντιωθούμε & τις πόρτες που πρέπει να διαβούμε