Tag Archives: Ταυτότητα

Για την ιστορία..

Για την ιστορία..

..του πανεπιστημίου, της λειτουργίας και της μορφής του.

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις “γνωσιολογικές”, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες τόσο της οργάνωσης της εργασίας όσο και της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής γενικά.

Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων συνεπώς εξαρτάται και από τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες που προκύπτουν στο εσωτερικό του και έξω από αυτό. Το μαζικό, δημόσιο πανεπιστήμιο άρχισε να αναπτύσσεται στη Δύση κυρίως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η σημερινή του μορφή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 60’. Στην Ελλάδα η μαζικοποίηση του πανεπιστημίου έχει τις ρίζες της κάπου στη δεκαετία του 70’ με την ίδρυση περιφερειακών πανεπιστημίων και αύξηση του αριθμού των εισακτέων κάτω από την κοινωνική πίεση. Η λειτουργία του παραμένει ίδια σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξη του και περιλαμβάνει την αναπαραγωγή και κατανομή/πειθάρχηση/διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και ενίσχυση του διαχωρισμού μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, την προώθηση του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου.

..της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του.

Το πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια (30 τουλάχιστον) βρίσκεται σε κρίση, καθώς αδυνατεί να ικανοποιήσει αποτελεσματικά (με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας) μερικές από τις βασικές λειτουργίες του, την πλήρη σύνδεση του με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, την εκπλήρωση των κοινωνικών προσδοκιών (κοινωνική ανέλιξη) της εργατικής τάξης. Η κρίση του πανεπιστημίου, όπως και κάθε καπιταλιστικής σχέσης, προκύπτει και από τις δικές μας οργανωμένες ή αόρατες αρνήσεις, τη δικιά μας ανυποταξία ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση μας, από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες δηλαδή που πραγματώνονται εντός και εκτός των τοίχων των σχολών μας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η παράδοση των φοιτητικών αγώνων, οι νίκες και οι ήττες του φοιτητικού κινήματος, οι δυναμικές αγωνιστικές μειοψηφίες στις σχολές, τα μπλοκαρίσματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, η εξέγερση του Δεκέμβρη κτλ.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Τα παραπάνω δείχνουν τη στρατηγική διαχείρισης της εκπαιδευτικής κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, το κόστος της εκπαίδευσης είτε θα μεταφερθεί στους πελάτες της (σε εμάς δηλαδή, μέσω διδάκτρων και αύξησης του κόστους φοίτησής μας), είτε σε ατομικούς καπιταλιστές (επιχειρήσεις), είτε και στους δύο.

..της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει να μένει απαθής μπροστά στην επίθεση που βιώνουμε βυθισμένη καθώς είναι στις αυταπάτες περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω του πτυχίου. Τις αυταπάτες αυτές ενισχύουν τα όνειρα των γονιών για την κοινωνική άνοδο των  παιδιών τους, οι καθεστωτικές παρατάξεις και οι μεγαλοκαθηγητές που σε κάθε ευκαιρία εξυψώνουν το πανεπιστήμιο μας και τις ειδικότητές μας στις καλύτερες του κόσμου και μας επιβεβαιώνουν ότι με αρκετή δουλειά και υπομονή (ή αλλιώς εξοντωτικές εργασίες, γλείψιμο και πάτημα επί πτωμάτων) μπορούμε να πετύχουμε ο καθένας τον ατομικό του στόχο. Αποκρύπτεται έτσι η πραγματικότητα, ότι τεχνική σύνθεση1 του καπιταλισμού, συνεπώς και της εργασίας, έχει μεταβληθεί και το πτυχίο δεν προσφέρει πια τίποτα παρά ανεργία και επισφάλεια.

Το πανεπιστήμιο στα μάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας παρουσιάζεται σαν χώρος γνώσης, προόδου και «ουδέτερης» επιστήμης και όχι σαν ένας ακόμα εργασιακός χώρος με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απολύσεις, μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, εκμετάλλευση). Η σαφής ιεραρχία των εργαζομένων του πανεπιστημίου (από τους πρυτάνεις και τους καθηγητές ως τις καθαρίστριες), η ύπαρξη εργολαβικών καθεστώτων μέσα στις σχολές, η κακοπληρωμένη ή άμισθη εργασία των διδακτορικών, η άντληση άμεσου κέρδους μέσω ερευνητικών προγραμμάτων και διπλωματικών, η παράλληλη με τις σπουδές εργασία πολλών φοιτητών και φοιτητριών αποτελούν ενδείξεις ότι η εκμετάλλευση και η εργασία διατρέχουν όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

..τη δικιά μας.

Απ’ την άλλη το πανεπιστήμιο για εμάς αποτελεί ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Δεν αντιμετωπίζουμε το φοιτητικό σώμα ως ενιαίο με κοινά φοιτητικά συμφέροντα αλλά ως διαταξικό, με διαφορετικές προελεύσεις και στοχεύσεις. Αναγνωρίζοντας την άμισθη εργασία μας (απ’ τη στιγμή που παράγουμε το εμπόρευμα της εργατικής μας δύναμης που θα πουλήσουμε αργότερα στην αγορά εργασίας), την εκμετάλλευση μας μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, πρακτικών, διπλωματικών, εργασίας εκτός πανεπιστημίου και κατανοώντας τους όρους με τους οποίους θα δουλέψουμε ταυτίζουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργατικής τάξης. Επιλέγουμε έτσι να υπερασπιζόμαστε οργανωμένα μαζί με άλλα κομμάτια της τάξης (μετανάστες/στριες, εργαζόμενους/ες εντός και εκτός πανεπιστημίου) τα κοινά μας συμφέροντα μέσα από αμοιβαίες σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης, την αμφισβήτηση της γνώσης και του θεσμού του πανεπιστημίου, την επιλογή του συλλογικού δρόμου απέναντι στην εξατομίκευση, την άρνηση του φοιτητικού lifestyle και των καθεστωτικών παρατάξεων και την αυτόνομη και ταξική οργάνωση των φοιτητών. Για εμάς οι αγώνες μας πρέπει να είναι αυτόνομοι, απαλλαγμένοι δηλαδή από κρατικές ή κομματικές διαμεσολαβήσεις, διαχωρισμούς και ταυτότητες (φοιτητικές και μη), ιδεολογικά κολλήματα και περιεχόμενα που προέρχονται από τα πάνω και τους ειδικούς των κινημάτων και όχι από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Και επίσης οι αγώνες μας πρέπει να είναι ταξικοί ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας και μας κλέβουν τη ζωή. Επιθυμούμε να ωθήσουμε τους φοιτητικούς αγώνες στα όρια τους, ώστε η επιστροφή στην κανονικότητα να είναι και ανεπιθύμητη και δύσκολη.

 

Θα βρεθούμε στα αμφιθέατρα και στις γενικές συνελεύσεις, στις προβολές και στα πάρτυ, στους αγώνες και στους δρόμους..

 

 

 

1.τεχνική σύνθεση εργασίας: ο καταμερισμός και η διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων και των ειδικοτήτων που χρειάζονται στη διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης  των εμπορευμάτων κάθε είδους.

 

Το κείμενο σε pdf εδώ: για την ιστορία..