Για τα γεγονότα της 17Νοέμβρη…

Όπως πάντα μετά την καθιερωμένη πορεία της 17 Νοέμβρη, οι φοιτητικοί σύλλογοι μαζί με απεργούς εργολαβικούς επιστρέφουν στο Πανεπιστήμιο με διπλό σκοπό αυτή τη φορά, αφενός να προασπίσουν το «άσυλο» και αφετέρου να υπερασπιστούν την απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στον κατειλημμένο χώρο της Πρυτανείας. Την ίδια στιγμή κάνει την εμφάνισή της ομάδα ατόμων που ξεκινά έναν άσκοπο πετροπόλεμο στην κλειστή πόρτα της εισόδου της ΔΕΘ. Θεωρώντας αυτό ως αφορμή, για την προαποφασισμένη κατά τα άλλα επέμβαση, 5 διμοιρίες των ΜΑΤ εισβάλλουν στο Πανεπιστήμιο και με μια κυκλωτική κίνηση (Εγνατία-Εθν. Αμύνης-Αγ. Δημητρίου), κάνοντας  χρήση δακρυγόνων, ασφυξιογόνων και γκλομπ επιχειρούν να διαλύσουν το πλήθος που βρίσκεται στον προαύλιο  χώρο της Πρυτανείας. Τελικά συλλαμβάνονται 16 άτομα εκ των οποίων τα 5 οδηγούνται τραυματισμένα στο νοσοκομείο. Ορίζεται δίκη στις 19/12 και οι κατηγορίες είναι οι γνωστές: διατάραξη κοινής ειρήνης, αντίσταση κατά της αρχής και οπλοκατοχή (καδρόνια). Την επομένη οι πρυτανικές αρχές, έχοντας λάμψει δια της απουσίας τους κατά την εξέλιξη των γεγονότων, σπεύδουν να υπερασπιστούν τους συλληφθέντες φοιτητές, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους απεργούς ότι με την κατάληψή τους εμπόδισαν την επέμβαση της Πρυτανείας, ώστε να αποφευχθούν τα  «χειρότερα».

Με βάση τα παραπάνω γεγονότα κρίνεται εκ νέου επιτακτική η ανάγκη να αναλυθεί τόσο το θέμα, όσο και η ίδια η έννοια του «ασύλου». Τα Πανεπιστήμια αποτελούν χώρους που διαχρονικά έχουν στεγάσει εργατικούς και φοιτητικούς αγώνες, μέσα αντιπληροφόρησης (indymedia, 1431am, radio-revolt κ.α.), πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, αλλά αποτελούν και χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και ψυχαγωγίας, και αυτό γιατί παρέχουν την ασφάλεια απέναντι στην κρατική και μη καταστολή. Η λειτουργία αυτή του ασύλου δεν καθορίζεται από κανένα νόμο, αλλά προκύπτει ανέκαθεν από τις ανάγκες του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν είναι το άσυλο αυτό που κράτος και ΜΜΕ προβάλλουν στην υπερβολή του ως ένα χώρο δηλαδή ανομίας και εγκληματικής δραστηριότητας, καθώς οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια (είτε κλοπές, είτε ναρκωτικά ή οτιδήποτε άλλο) που προσάπτεται στον πανεπιστημιακό χώρο, συναντάται εξόφθαλμα και οπουδήποτε αλλού στην κοινωνία. Στόχος τους είναι η κοινωνική απονομιμοποίηση του ασύλου, καλλιεργώντας την πεποίθηση πως αυτό δεν είναι πλέον απαραίτητο στην αστική δημοκρατία. Καταπάτηση όμως του «ασύλου» δε βλέπουμε μόνο από τη μεριά της αστυνομίας, με την εισβολή σ’ αυτό και τη χρήση βίας, αλλά και εκ των έσω με τα κλειδώματα των αιθουσών τα βράδια, την απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, τη στοχοποίηση των φωνών αντιπληροφόρησης και τελικά με την «αποστείρωση» του Πανεπιστημίου ξεκάθαρα ως ένα χώρο διδασκαλίας και μόνο.

Γίνεται έτσι σαφές ότι οι φοιτητικές και κοινωνικές διεκδικήσεις δέχονται την κρατική καταστολή και σε επικοινωνιακό επίπεδο (ΜΜΕ, κινδυνολογία κτλ), αλλά και στην πράξη με την απευθείας χρήση βίας. Η επίθεση όμως στο Πανεπιστήμιο ως κοινωνικό χώρο δε μπορεί να γίνει αντιληπτή ξέχωρα, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης πολιτικής που προσπαθεί να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης εμφανίζεται σε εργασιακούς χώρους και καταλήψεις, σε κοινωνικούς αγώνες και στην καθημερινή ζωή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   ΣΤΟΥΣ   16    ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ  της  17Ν

 

ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 23-11

12.00  ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *