Category Archives: Πλαίσιο Λόγου

Γενική Συνέλευση Συλλόγου 25/11

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

(Αντιδομή Ε.Α.Α.Κ., Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών, Αγωνιζόμενοι Ανένταχτοι Φοιτητές)

Τα τελευταία χρόνια το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές (κράτος, κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ) έχουν εξαπολύσει μία πρωτοφανή επίθεση στον κόσμο της εργασίας, με σκοπό το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Η γενικευμένη επισφάλεια, οι μαζικές απολύσεις, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, τα «υποτιθέμενα» προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας, τα διάφορα χαράτσια (ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ) αποτελούν όψεις διαχείρισης της κρίσης. Η καταστολή, η ποινικοποίηση των αγώνων, η τρομοκρατία «της κρίσης χρέους» και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αποτελούν κεντρικά σημαντικά σημεία προκειμένου να επιβληθεί η καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Τα πρόσφατα παραδείγματα της καταστολής των φοιτητικών πορειών στην Αθήνα και των πορειών ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές αποδεικνύουν ακριβώς αυτό.

Από την άλλη, οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες αδυνατούν τις περισσότερες φορές να στήσουν αναχώματα στην επίθεση που βιώνουμε. Αυτό οφείλεται, αφενός στη μη σύνδεση των επιμέρους αγώνων και στην εξατομίκευση, την ανάθεση, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που κυριαρχεί στους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους. Αφετέρου, η ύπαρξη ενός κλίματος εκλογικής αναμονής και εναπόθεσης των ελπίδων των αγωνιζόμενων σε μία κυβερνητική εναλλαγή, με πιο «φιλολαϊκή» διαχείριση της κρίσης τους εγκλωβίζει σε μία κινηματική απραξία.

Τον τελευταίο καιρό, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου επίθεση εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Μέσα σε διάστημα μόλις 2 μηνών, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης της καταστολής. Στη Θεσσαλονίκη, οι διαδικασίες της Συγκλήτου πραγματοποιούνται με τη παρουσία μπράβων, οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ ξήλωσαν και κατέσχεσαν τον πομπό του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431AM η παρεμπόδιση των γενικών συνελεύσεων με την απειλή της αστυνομίας (ΠΑΜΑΚ). Στην Αθήνα, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης, διέταξε lock-out, καλώντας διμοιρίες ΜΑΤ στις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ώστε να αποτρέψει την υλοποίηση της απόφασης του φοιτητικού συλλόγου της νομικής για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Την επόμενη μέρα, φοιτητές μαζεύτηκαν έξω από τη νομική σχολή και δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών. Αντανακλαστικά καλέστηκε πορεία για το απόγευμα της ίδιας μέρας, η οποία γνώρισε ακόμα πιο βίαιη καταστολή στο Πολυτεχνείο. Τα παραπάνω περιστατικά μας κάνουν ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν θα δεχτεί κανένας να σταθεί εμπόδιο στην επιβολή των διαγραφών, των οργανισμών και γενικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση

Διαγραφές

Οι διαγραφές έρχονται να παγιώσουν μια άλλη καθημερινότητα στους χώρους των σχολών, πλήρως εντατικοποιημένη και εξατομικευμένη, ένα διαρκές -ατομικό- τρέξιμο από μάθημα σε μάθημα και εργαστήριο σε εργαστήριο, ειδικά σε σχολές όπως οι δικές μας. Η πραγμάτωση των διαγραφών των «αιωνίων» θα δημιουργήσει τους όρους για τη νομιμοποίηση του ν+2 και των ορίων φοίτησης γενικότερα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, κινείται και διάταξη του οργανισμού που περιλαμβάνει τη διαγραφή φοιτητών σε περίπτωση αποτυχίας σε 3 γραπτές και 3 προφορικές εξετάσεις. Η συνθήκη που έχει επικρατήσει, με πολλούς από εμάς να δουλεύουμε σε δουλειές του κώλου, πάντα μαύρα και με ελαστικές σχέσεις είναι αρκετή για να μην μπορούμε να τελειώσουμε τις σχολές μας στα ν+2, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό φοιτητών και μαθητών από την εκπαίδευση συνολικά. Τελικός στόχος, η εμπέδωση του φόβου στους φοιτητές και η πρώιμη πειθάρχηση των αγώνων, των συνελεύσεων και των καταλήψεων τους.

Οργανισμός

Ο οργανισμός είναι ένα σύνολο στοιχείων και διατάξεων του Υπουργείου Παιδείας που αφορά το πανεπιστήμιο, τις λειτουργίες, τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, την επιβολή της αναδιάρθρωσης με μία λέξη. Κύρια πτυχή του είναι η διάσπαση του πτυχίου σε δύο κύκλους σπουδών (3+2) που το πέρασμα στον επόμενο κύκλο σημαίνει δίδακτρα ή εξετάσεις. Η ιδιωτικοποίηση κομματιών (καθαριότητα, σίτιση, φύλαξη) των πανεπιστημίων, η επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους (εταιρίες spin-off, θυγατρικές εταιρίες) και η λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που συντελείται αθόρυβα όλα αυτά τα χρόνια, εντείνεται με την εφαρμογή του οργανισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει την απόσυρση του κράτους.

Κόστος Φοίτησης

Η λέσχη, οι εστίες, οι φτηνότερες μετακινήσεις, οι δωρεάν σημειώσεις – η φοιτητική μέριμνα δηλαδή, αποτελούν αιτήματα που προηγούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις κατάφεραν να καθιερώσουν. Στη λέσχη, παρά τις περσινές δυναμικές παρεμβάσεις φοιτητικών συλλόγων, σχημάτων και συλλογικοτήτων εντός του πανεπιστημίου ο έλεγχος πάσο στη είσοδο συνεχίζεται, αποκλείοντας τόσο φοιτητές (7ου έτους και πάνω, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν πληρούν τα κριτήρια) όσο κυρίως κοινωνικά κομμάτια (μετανάστες, άνεργους, άστεγους, εργαζόμενους) που έχουν ανάγκη τη λέσχη όσο εμείς. Παράλληλα, η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του ΟΑΣΘ με ταυτόχρονη μείωση των υπηρεσιών του, μετακυλύει το κόστος ζωής όλο και περισσότερο σε εμάς.

Ο αγώνας για τη διατήρηση του κοινωνικού χαρακτήρα της λέσχης και της μη αύξησης του εισιτήριου είναι ένας αγώνας ενάντια στη μετακύλιση του κόστους ζωής σε εμάς. Είναι αγώνας για την καλύτερη διαβίωση στους χώρους που κινούμαστε και σπουδάζουμε. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για αυτά που κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις.

Τελικός στόχος:

Η εντατικοποίηση των σπουδών (μαθήματα αλυσίδες, προαπαιτούμενα, αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών) και της εργασίας, το αδιάκοπο κυνήγι πιστωτικών μονάδων, οι διαγραφές, οι απολύσεις εργαζομένων, η κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας και η αύξηση του κόστους ζωής, η κατάργηση του ασύλου, τα κλειδώματα αιθουσών, οι εκκενώσεις πολιτικών στεκιών, η αστυνόμευση, αποτελούν πτυχές της συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Στοχεύουν στη διαμόρφωση, από τη μία, μιας πιο αυταρχικοποιημένης διοίκησης και ενός πανεπιστημίου πλήρως αποστειρωμένου, καθαρά για ακαδημαϊκούς σκοπούς καταστέλλοντας οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση, και από την άλλη, ενός ευέλικτου, εξειδικευμένου, πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού έτοιμου να ζήσει με τα λίγα συλλογικά και να παλέψει για τα υπόλοιπα ατομικά.

Το παραπάνω μοντέλο εργαζόμενου είναι αυτό που απαιτούν και οι εργασιακές σχέσεις που κυριαρχούν σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Συγκεκριμένα, στον κλάδο μας πέραν της ανεργίας, της επισφάλειας, και του υπέρογκου ποσού που απαιτείται προκείμενου να ασφαλιζόμαστε στο ταμείο έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη διαίρεσή μας σε δύο κατηγορίες «Α» και «Β» με διαφορετικά εργασιακά δικαιώματα συνεπώς και διαφορετική αντίληψη στη συλλογική διεκδίκηση. Ενώ ο «Α» θα έχει κατοχυρωμένα όλα του τα εργασιακά δικαιώματα, ο «Β» στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύει με αποδοχές ανειδίκευτου υπαλλήλου και στη χειρότερη άμισθα

Η δική μας απάντηση

Εμείς από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε ότι η απάντηση δεν πρέπει να είναι μερική αλλά συνολική και δυναμική ενάντια σε κάθε Φορτσάκη που ευαγγελίζεται την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων. Να μαζικοποιήσουμε ξανά τις διαδικασίες των συλλόγων μας, να στηρίξουμε τις καταλήψεις μας, να πλαισιώσουμε τις δράσεις τους, να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τους αγώνες που συμβαίνουν μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο, να στηρίξουμε μαχητικά την απεργία στις 27/11, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τα περιεχόμενα και τις πρακτικές μας. Καταλαμβάνουμε τη σχολή μας ως ένα ακόμα μέσο πίεσης στις κυρίαρχες πολιτικές, επανοικειποιούμαστε τους χώρους και τους χρόνους για επικοινωνία και δράση, οικοδομούμε μια πραγματική κοινότητα αγώνα.

Παλεύουμε για:

  • Ρήξη με τις πολιτικές του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκφραστών (κράτος, κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ) και με την καθημερινή εκμετάλλευση.
  • Καμία μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας. Δωρεάν σίτιση, στέγαση. Διατήρηση του κοινωνικού χαρακτήρα της λέσχης. Ελεύθερες μετακινήσεις – καμία αύξηση του εισιτηρίου.
  • Καμία διαγραφή φοιτητή.
  • Καμία απόλυση εργαζομένου.
  • Ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το τελευταίο της νομοθετικό διάταγμα (ν. Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου).
  • Ενάντια στον Οργανισμό και τη διάσπαση των πτυχίων.
  • Έξω η αστυνομία και οι security από τις σχολές.
  • Όχι στην αυταρχικοποίηση των οργάνων διοίκησης. Ανοιχτές διαδικασίες Συγκλήτου για όλους.
  • Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Προχωράμε σε:

  1. Κατάληψη της σχολής τις ημέρες 26,27,28 Νοεμβρίου.
  2. Συμμετοχή του Συλλόγου στην γενική απεργία της Πέμπτης 27/11, με προσυγκέντρωση στη Κάμαρα (9:30) μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους, τα σωματεία και τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους.
  3. Συγκρότηση Ανοιχτής Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης που θα αποφασίσει η ίδια το περιεχόμενο και τη μορφή των δράσεων (λέσχη, ΟΑΣΘ κτλ.) της Κατάληψης, στη κατεύθυνση της απόφασης του συλλόγου.
  4. Συντονισμός με άλλους Φοιτητικούς Συλλόγους και Καταλήψεις Σχολών, σε παρόμοια αγωνιστική κατεύθυνση.
  5. Μαζική παράσταση τη Παρασκευή 28 Νοεμβρίου στον Πρύτανη.
  6. Νέα Γενική Συνέλευση τη Τρίτη 2 Δεκεμβρίου με σκοπό τη συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.

Γενική Συνέλευση Συλλόγου 16/10

Πλαίσιο Λόγου Αυτόνομου Σχήματος Πολιτικών Μηχανικών

Το παρόν πλαίσιο είναι αποτέλεσμα των συλλογικών συζητήσεων του αυτόνομου σχήματος πολιτικών μηχανικών, το οποίο έχει και την ευθύνη των όσων γράφονται. Είναι η δική μας εκτίμηση και οπτική για τη συγκυρία, το πανεπιστήμιο και τους αγώνες, την οποία καταθέτουμε στη Γενική Συνέλευση. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε, μειώνοντας τον πολιτικό μας λόγο, στο κοινό πλαίσιο με άλλες κινηματικές δυνάμεις της σχολής όποτε το κρίνουμε απαραίτητο και επιθυμούμε τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων μέσα από τις διαδικασίες του συλλόγου.

Κράτος και ναζί δολοφονούν μαζί..

Τα ξημερώματα της 18/09/13 δολοφονείται ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά, με την ανοχή των μπάτσων που παρακολουθήσαν το σκηνικό. Μαζικές αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με τους μπάτσους που προστάτευαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής έλαβαν χώρα στις περισσότερες πόλεις. Ευθύς αμέσως οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και τα μέσα τους (κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφοι) άρχισαν να αναπτύσσουν έναν «αντιφασιστικό» λόγο και να αγορεύουν κατά της Χρυσής Αυγής, «ξεχνώντας» ότι ήταν οι ίδιοι που τη σιγόνταραν τον προηγούμενο καιρό και απέκρυπταν τα φασιστικά της στοιχεία. Οι συλλήψεις μελών της χρυσής αυγής και η εκτενής παρουσίαση της βίας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ενίσχυση της θεωρίας των δύο άκρων, μια εξίσωση δηλαδή της αντιφασιστικής βίας και δράσης με τις νεοναζιστικές δολοφονίες και επιθέσεις, που στοχεύει αφενός στη νομιμοποίηση του κράτους σαν τον μόνο εγγυητή της ασφάλειας , ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων και διαχειριστή της βίας (που μας την προσφέρει απλόχερα με κάθε μέτρο, με κάθε απόλυση και με τους μπάτσους που δεν χάνουν ευκαιρία να μας κερνάνε ξύλο και δακρυγόνα) και αφετέρου στη αύξηση της καταστολής στο «άλλο» άκρο, στους αντιφασίστες, στους αγωνιζόμενους κατοίκους των σκουριών, σε όσους στήνουν αναχώματα στην υποτίμηση της ζωής τους.

..ο φασισμός τσακίζεται δεν μπαίνει φυλακή.

Για εμάς ο φασισμός δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή, αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το κυνήγι των οροθετικών γυναικών, οι σφαίρες στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, τα υποτιμητικά βλέμματα σε μετανάστες εργάτες και η ακραία εκμετάλλευση τους από τα ντόπια αφεντικά. Πιστεύουμε ακόμα ότι προϋπήρχε ένα σύνολο σχέσεων και συμπεριφορών (ρατσισμός, εθνικισμός, σεξισμός) στην ελληνική κοινωνία που εμφανίστηκε οργανωμένα με την είσοδο του ΛΑ.ΟΣ. στη Βουλή και μετέπειτα με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός δεν είναι μια στιγμή εξαίρεση του παρελθόντος αλλά η στρατηγική διαχείρισης της κρίσης που χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο για την περαιτέρω υποτίμηση και πειθάρχηση της εργατικής τάξης. Προσφέρει εύφορο έδαφος για την διαίρεση της τάξης (μετανάστες-έλληνες, δημόσιοι-ιδιωτικοί) και την συσπείρωση της γύρω από την εθνική ενότητα, λες και έχουμε τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα αφεντικά μας επειδή στη ταυτότητα γράφει έλληνας. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι αγώνας της δημοκρατίας απέναντι στη σβάστικα, δεν είναι ο αγώνας της λογικής απέναντι στην παράνοια. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι πάντα αγώνας ταξικός. Είναι αγώνας της εργατικής τάξης απέναντι στην τάξη του κεφαλαίου. Οι συλλήψεις των φασιστών, οι έλεγχοι στα γραφεία τους και η εκκαθάριση της αστυνομίας δεν μας ξεγελούν έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κάθε είδους φασίστες και με όσους μας κλέβουν τη ζωή καθημερινά.

Οργανωνόμαστε τσακίζουμε το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά σε κάθε σχολή, γειτονιά, εργασιακό χώρο.

Κρίση και αναδιάρθρωση.

Η περίοδος που βιώνουμε είναι συνυφασμένη με τον όρους κρίση και αναδιάρθρωση. Κρίση είναι η στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα δυσκολεύεται να αναπαραχθεί με τους όρους του και αναδιάρθρωση αυτή η διαδικασία ξεπεράσματος αυτής της δυσκολίας και η αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών, το κλείσιμο των νοσοκομείων, η πειθάρχηση και η καταστολή μας επιβεβαιώνουν  πως η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου θα επιτευχθεί μέσα από υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση,στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών.

Για τους διοικητικούς υπαλλήλους και την απεργία τους.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ βρίσκονται εδώ και 5 εβδομάδες σε απεργία με συνεχόμενες 48ωρες απεργίες με σκοπό την άρση των απολύσεων τους. Εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες που αντιλαμβανόμαστε ότι εργαζόμαστε  άμισθα μέσα στο πανεπιστήμιο (μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, διπλωματικών και την παραγωγή του εαυτού μας ως αυριανό εργαζόμενο) και αναγνωρίζοντας ότι οι βιώνουμε( ήδη όσοι και όσες δουλεύουμε) ή θα βιώσουμε στο άμεσο μέλλον τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες εργασίας ταυτίζουμε τα συμφέροντα μας με αυτά της εργατικής τάξης. Συνεπώς είμαστε δίπλα στους απεργούς διοικητικούς όπως ήμασταν και στους εργολαβικούς αντιλαμβανόμενοι ότι ο αγώνας δεν είναι κλαδικός και συντεχνιακός αλλά αγώνας όλης της τάξης. Για εμάς η απεργία για να γίνει πραγματικά απειλητική πρέπει να αναζητήσει όχι τη βοήθεια του πρύτανη και των καθηγητών για την αναστολή της λειτουργίας του πανεπιστημίου αλλά τη σύνδεση με άλλα αγωνιζόμενα και πληττόμενα κομμάτια με σκοπό ανάπτυξη κοινοτήτων αγώνα μακριά από ταυτότητες (εργαζομένων ή μη) και διαχωρισμούς, με ταξικό προσανατολισμό ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας με στόχο την δημιουργία πραγματικού κόστους και πίεσης μέσω το μπλοκάρισμα της διοικητικής, ερευνητικής, εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Να συγκροτήσουμε κοινότητες αγώνα φοιτητών-εργαζομένων σε κάθε σχολή

Για τη λέσχη και τις υπαρκτές πιθανότητες ιδιωτικοποίησης της.

Η λέσχη, οι εστίες, τα δωρεάν συγγράμματα, οι φθηνότερες μετακινήσεις, οι δωρεάν σημειώσεις, είδη εργαστηρίων και μαθημάτων (πχ σχεδίου) – η φοιτητική μέριμνα δηλαδή, αποτελούν αιτήματα τα οποία προηγούμενοι κύκλοι φοιτητικών αγώνων κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου που επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως η ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011 στοχεύει στην μείωση και κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας και στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης και εκπαίδευσης στους φοιτητές και στις φοιτήτριες. Στην νέα αυτή συνθήκη φαίνεται να προσαρμόζεται και η φοιτητική λέσχη, την οποία πλέον αναλαμβάνει εργολαβία, επιβάλλοντας ένα χρηματικό αντίτιμο (όπως συνέβη σε πολλές άλλες λέσχες σε ελληνικά πανεπιστήμια στο παρελθόν) καθώς και άλλες διαδικασίες ελέγχου (επίδειξη πάσο) που θα εξασφαλίσουν την «ομαλή» λειτουργία της.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Το αντίτιμο, η επίδειξη πάσο, η κάρτα σίτισης έχουν στόχο να αποκλείσουν, τόσο φοιτητές (7ου έτους και πάνω, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν «πληρούν» τα κριτήρια), όσο και άλλα κομμάτια της τάξης μας όπως μετανάστες, ανέργους και εργαζόμενους που χρειάζονται τη λέσχη όσο και εμείς. Η επιβολή διαχωρισμών στην  σίτιση και η μείωση του αριθμού των δικαιούχων στερεί μαζικά διάφορες κοινωνικές ομάδες από την πρωταρχική ανάγκη της ζήτησης . Παράλληλα, σε ένα ήδη επισφαλές περιβάλλον ελαστικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος απολύσεων των εργαζομένων της λέσχης.

Ο αγώνας μας ενάντια στις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας και την αύξηση του κόστους φοίτησης δεν είναι αγώνας για την υπεράσπιση του προϋπάρχοντος  κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, αλλά αγώνας για την προάσπιση των συμφερόντων μας και την καλύτερη διαβίωση μας στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και τις οποίες δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ως έμμεσο μισθό (αντιλαμβανόμενοι την ιδιότητα του φοιτητή ως του μελλοντικού εργαζόμενου που προετοιμάζεται για την συμμετοχή του στην καπιταλιστική μηχανή). Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων και φοιτητών μπορούμε να αντισταθούμε όχι μόνο στην αύξηση τους κόστους φοίτησης αλλά γενικά στη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης στις πλάτες μας.

Λέσχη ελεύθερα προσβάσιμη για όποιον την έχει ανάγκη

  • Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησης μας. Δωρεάν σίτιση – στέγαση – μετακινήσεις
  • Μπλοκάρισμα του νόμου – πλαίσιο και των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων
  • Ουσιαστική στήριξη του αγώνα των διοικητικών

 

Το πλαίσιο λόγου σε pdf εδώ: Πλαίσιο Λόγου Αυτόνομου Σχήματος

κοινό πλαίσιο εδώ: Κοινό Πλαίσιο