Category Archives: Προκηρύξεις / Κείμενα

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ…σε δύο πράξεις

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Πρώτη φορά «Αριστερά»

Το παζάρι της «ελπίδας» έληξε επεισοδιακά με ακόμα ένα μνημόνιο και ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να κάνει οτιδήποτε παραπάνω από κάποιες κινήσεις τακτικής (αφαίρεση κάγκελων περιμετρικά της Βουλής, άνοιγμα της ΕΡΤ, επαναπρόσληψη καθαριστριών/ διοικητικών υπαλλήλων, άρση των διαγραφών “λιμνάζοντων” φοιτητών κα.), για να δικαιολογήσει άλλωστε και το «αριστερό» του προφίλ, που με τόση προσπάθεια κατάφερε να δημιουργήσει, ενώ αναπαρήγαγε τα τελευταία χρόνια την τακτική της αφομοίωσης κινηματικών κομματιών της κοινωνίας. Ταυτόχρονα δε για να διατηρήσει συμπαγές το κοινωνικό σώμα και να κατευνάσει τις κοινωνικές εκρήξεις υιοθέτησε το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας. Από την άλλη, η «φρέσκια» ακόμη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί την συνέχιση της πολιτικής απαξίωσης μέσα από την αναντίρρητη επιβολή του τρίτου και πλέον Μνημονίου, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την υποτίμηση μας. Μάλιστα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της όξυνσης της ταξικής πάλης που θα ενταθεί και μέσα στο επόμενο διάστημα από πλευράς κράτους και κεφαλαίου είναι η ξαφνική δίωξη 14 διοικητικών υπαλλήλων που συμμετείχαν στις απεργίες ενάντια στην διαθεσιμότητα δύο χρόνια πριν. Η πρόφαση αυτής της δίωξης είναι ότι «ως υπαίτιοι του ότι με πρόθεση δεν συμμορφώθηκαν» προς την απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε παράνομη την απεργία για την 25η και την 26η Νοεμβρίου του 2013 και «απείχαν των υπηρεσιακών τους καθηκόντων συμπαρασύροντας στην αποχή τους αυτή και την πλειονότητα των διοικητικών υπαλλήλων, μελών των Συλλόγων τους». Διαφαίνεται λοιπόν, η στρατηγική του κεφαλαίου για περαιτέρω απαξίωση των ζωών μας μέσα από την ποινικοποίηση των αγώνων.

Και μέσα στο πανεπιστήμιο όμως τα πράγματα ακολουθούν την ίδια τροπή. Το νομοσχέδιο Μπαλτά για την Παιδεία , το οποίο είχε ανακοινωθεί την περασμένη άνοιξη πήγε «περίπατο», μιας και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις για κάποιες από τις διατάξεις του (συμμετοχή των εργαζόμενων και των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές και στα όργανα διοίκησης των Σχολών και των Τμημάτων, κατάργηση διαγραφών φοιτητών και άλλων μέτρων του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου), ενώ η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να καθυστερήσει την διαδικασία όσο το δυνατόν περισσότερο(ίσως για να αλλάξει πλεύση λέμε εμείς). Όπως και να εξελιχθεί η κατάσταση, όποιον χρωματισμό και να έχει η κρατική εξουσία, το πανεπιστήμιο θα εξακολουθεί να λειτουργεί ως θεσμός αναπαραγωγής, εκπαίδευσης και πειθάρχησης της εργασιακής μας δύναμης, διαχωρισμού χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας και αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Για αυτό το λόγο και η καταστολή θα αυξάνεται(βλέπε εκκενώσεις καταλήψεων, στεκιών) και η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου θα εξελίσσεται.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Η Ευρώπη ρίχνει δάκρυα για τους μετανάστες

Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι οι αρχηγοί των Ευρωπαϊκών κρατών ξαφνικά απέκτησαν ευαισθησία ώστε να ρίχνουν τόνους κροκοδείλιων δακρύων μπροστά στις οθόνες βλέποντας τα συνεχόμενα μεταναστευτικά ρεύματα να «εισβάλλουν» στις χώρες τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Άλλωστε κάποιοι από αυτούς ήταν πιο ειλικρινείς. Έκαναν όσο πιο ξεκάθαρη γινόταν την εχθρική τους στάση: χημικά, ξύλο και συλλήψεις περίμεναν τους μετανάστες στα σύνορα αρκετών χωρών. Από την άλλη, το ελληνικό κράτος παρακολούθησε όλο το καλοκαίρι «μουδιασμένα» το μεταναστευτικό ζήτημα, βάζοντας ως πρώτο και κύριο άξονα την οικονομική πολιτική και τις «γενναίες» διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη για το νέο Μνημόνιο. Το ντόπιο κεφάλαιο (μικρό και μεγάλο) ωστόσο συνειδητοποίησε από νωρίς τις μεταναστευτικές ροές ως μια επικερδή επιχείρηση και έκανε τα πάντα προς αυτή την κατεύθυνση (πχ. είναι άπειρες οι καταγγελίες για πώληση ειδών πρώτης ανάγκης έναντι υπέρογκων ποσών). Παράλληλα, η κοινωνία αντιμετώπισε το θέμα με μια σχετική σύγχυση, άλλοτε υιοθετώντας ρατσιστικές συμπεριφορές (βλέπε νησιά του Αιγαίου) και άλλοτε αντιμετωπίζοντας το θέμα των μεταναστών πιο συναισθηματικά (κάνοντας άλλωστε τον σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες). Δεν λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις μερικών κομματιών που από την πρώτη στιγμή έδειξαν έμπρακτα αλληλεγγύη(συλλογή πρώτων ειδών, φιλοξενία, πορείες κλπ).

Εμείς από την πλευρά μας πιστεύουμε πως τα κροκοδείλια δάκρυα και τα χημικά είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Το κεφάλαιο και οι εκφραστές του θα διαχειρίζονται πάντα τους καταπιεσμένους και στην προκειμένη περίπτωση τους μετανάστες σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Έτσι, άλλες φορές θα αποτελούν απλά μάζες πλεονάζοντων ανθρώπων που θα πρέπει να εξαφανιστούν από τον χάρτη , είτε με την φυλάκισή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε με την φυσική εξόντωσή τους και άλλες φορές θα τους μεταχειρίζονται ως φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό για την ενίσχυση της κυριαρχίας τους. Για αυτό τον λόγο, μόλις οι ανάγκες για εύκολα εκμεταλλεύσιμο προσωπικό κορεστούν στο εσωτερικό της Ευρώπης, τα δάκρυα θα στερέψουν και οι μετανάστες θα γευθούν για ακόμη μία φορά το πρόσωπο της εξουσίας.

                                                                                                         ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για εμάς, που δεν αναγνωρίζουμε εθνικά σύνορα και διαχωρισμούς, οι δύο πράξεις αυτού του έργου έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί είναι δύο διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας πολιτικής, αυτής της εκμετάλλευσης των από τα κάτω, κύριο γνώρισμα της καπιταλιστικής κοινωνίας στην οποία ζούμε. Απέναντι σε όλα αυτά είναι χρέος μας να χτίσουμε τα απαραίτητα αναχώματα , προτάσσοντας την συλλογική πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών μας συμφερόντων. Το είπαμε και θα το ξαναπούμε:

 

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Το κείμενο σε pdf εδώ: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ… σε δύο πράξεις

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της 6ης Δεκέμβρη…

…επιβάλλεται να τοποθετηθούμε:

Το κτίριο της πρυτανείας τελούσε υπό κατάληψη από την Πέμπτη 4/12, από φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζόμενους και απολυμένες, με στόχο τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, που θα ξεπεράσει τους διαχωρισμούς και θα συνδέσει τους αγώνες, μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους χώρους εργασίας. Ως μέλη αυτόνομων σχημάτων, αναζητώντας τρόπους να μπλοκάρουμε την αναδιάρθρωση μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και εκτός αυτών, κρίναμε αναγκαία την εμπλοκή μας σε αυτή την διαδικασία αγώνα και αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στην ανοιχτή συνέλευση της κατάληψης.

Ενόψει της 6ης Δεκέμβρη και με την απεργία του Ν. Ρωμανού να βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, η συνέλευση της κατειλημμένης πρυτανείας αποφάσισε να συμμετάσχει στην διαδήλωση με οργανωμένο μπλοκ, προτάσσοντας την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των υπόλοιπων απεργών πείνας και το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής και όχι μόνο αναδιάρθρωσης, ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας που προσπαθεί να επιβληθεί. Επιλέξαμε να κατέβουμε στον δρόμο μαζικά και οργανωμένα, σπάζοντας στην πράξη την αδράνεια και το φόβο που τείνει να απλωθεί παντού.

Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, μεμονωμένα άτομα που δεν είχαν σχέση με το σώμα της πορείας, πραγματοποίησαν επίθεση βάζοντας φωτιά στη βιτρίνα καταστήματος, ενώ μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι. Είμαστε ενάντια στην πράξη αυτή, όχι επειδή ήταν βίαιη, αλλά επειδή είμαστε κομμάτι ενός κινήματος που δεν αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμη. Κόσμος από τα οργανωμένα μπλοκ της πορείας βοήθησε στην ασφαλή έξοδο των εργαζομένων και έσβησε τη φωτιά, σε αντίθεση με την αφήγηση των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Στη συνέχεια, ακολούθησε επίθεση των ματ και σπάσιμο της πορείας, άγρια καταστολή του κόσμου της διαδήλωσης με κρότου λάμψης, δακρυγόνα και ξύλο, που είχαν ως αποτέλεσμα κόσμος να καταλήξει στο νοσοκομείο με σοβαρούς τραυματισμούς, 17 συλλήψεις και πολλές προσαγωγές, που συνεχίστηκαν και μετά την κατάληψη του εργατικού κέντρου, η οποία πραγματοποιήθηκε ως μια ακόμη απάντηση, προκειμένου να οργανώσει δράσεις αλληλεγγύης στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των συλληφθέντων της πορείας.

Εμείς από την μεριά μας, θα συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους, να διαδηλώνουμε, να «συνωμοτούμε» και να δρούμε, αντιστεκόμενες έμπρακτα στην αναδιάρθρωση που επελαύνει στις ζωές μας, εμπλεκόμενοι σε αγώνες μέσα και έξω από τους συλλόγους, μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια. Δεν μας τρομοκρατεί η καταστολή στους δρόμους, οι συλλήψεις, οι δικαστικές αίθουσες και οι κατηγορίες. Δε θα μας επιβάλλουν την νομιμότητά τους. Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί και δηλώνουμε την έμπρακτη αλλήλεγγύη μας στους συλληφθέντες. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, με όπλο μας την αλληλεγγύη, ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει και την περαιτέρω υποτίμηση της ζωής μας.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της 6/12
Αλληλεγγύη στον αγώνα του Ν. Ρωμανού

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών
Αυτόνομο Σχήμα Ιστορικού–Αρχαιολογικού
Αυτόνομο Σχήμα Βιολογικού – Φαρμακευτικής
Αυτόνομη Παρέμβαση στη Νομική – Απόδραση
Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών – Από Κοινού

Το κείμενο σε pdf: Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της 6ης Δεκέμβρη

Για την καταστολή που έγινε συνήθεια..

58cfc5ca7ae107ee83bc81bcebfb69bb

Τον τελευταίο καιρό, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου επίθεση εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Μέσα σε διάστημα μόλις 2 μηνών, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης της καταστολής από μεριά κράτους και κεφαλαίου. Στις 5/11 οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ, μετά από καταγγελία της ΕΕΤΤ (Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων), ξήλωσαν και κατέσχεσαν τον πομπό του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431AM, ξεκαθαρίζοντας τη στάση τους: να μην επιστραφεί ο εξοπλισμός, χωρίς ονομαστική στοχοποίηση. Μία εβδομάδα μετά, στις 12/11, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ διέταξε lock-out, καλώντας διμοιρίες ΜΑΤ στις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ώστε να παρεμποδίσει την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου της νομικής για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Την επόμενη μέρα, φοιτητές μαζεύτηκαν έξω από τη νομική σχολή και δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών. Αντανακλαστικά καλέστηκε πορεία για το απόγευμα της ίδιας μέρας, η οποία γνώρισε ακόμα πιο βίαιη καταστολή στο Πολυτεχνείο.

Γεγονότα όπως αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε μεμονωμένα καθώς εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου. Οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί και προσπαθούν να εφαρμοστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή του πανεπιστημίου σ’ ένα χώρο μετάδοσης στείρας γνώσης, αφιλόξενο προς κάθε πολιτική διαδικασία και δομή, σύμφωνα με τα πρότυπα των πανεπιστημίων του εξωτερικού. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσονται τα κλειδώματα αιθουσών, το κατέβασμα αφισών, οι «άσπροι» τοίχοι, το σφράγισμα πολιτικών στεκιών εντός των πανεπιστημίων. Από την άλλη βλέπουμε το κόστος φοίτησής μας να μετακυλίεται στις πλάτες μας (λέσχη, συγγράμματα, μεταφορές) και να εντατικοποιούνται οι σπουδές μας (ν+2, διαγραφές) με σκοπό την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Γίνεται πλέον ξεκάθαρη η προσπάθεια φίμωσης από πλευράς πανεπιστημιακών αρχών, κάθε ελεύθερου και αντικαθεστωτικού λόγου (98FM στην Αθήνα, 105FM στην Μυτιλήνη, Radio-Revolt και 1431AM στη Θεσσαλονίκη). Τελευταία δείγματα αυτής της πολιτικής, αποτελούν οι αποκλεισμοί των φοιτητών από τις συγκλήτους και η παρεμπόδιση των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων υπό την απειλή της αστυνομίας στα πανεπιστήμια (ΠΑ.ΜΑΚ).

Εμείς από την μεριά μας, δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η καταστολή θα σταματήσει στα πρόσφατα αυτά γεγονότα, ήδη ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης, με ανακοίνωσή του προανήγγειλε την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων και την αντικατάσταση τους με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Μοναδικό εμπόδιο μπορούμε να σταθούμε όλοι εμείς που επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συλλογικοποιούμε τους αγώνες μας, να τους συνδέουμε με άλλους, μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος κόντρα στο δόγμα «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» που τείνει να απλωθεί παντού.

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΕ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Το κείμενο σε pdf εδώ: Για την καταστολή που έγινε συνήθεια..

Ούτε εισιτήρια, ούτε ελεγκτές, ελεύθερες για όλους οι μεταφορές

ΜΜΜ_aspm3_blog

Ούτε εισιτήρια, ούτε ελεγκτές,

Συνεπιβάτες στις λεωφορειακές γραμμές, σύντροφοι στην αναμονή στη στάση:

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πρέπει να πληρώνουμε εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Μας λένε ότι αποτελούν μια δημόσια επιχείρηση, η οποία προκειμένου να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες της και να πληρώνει τους εργαζόμενους πρέπει να έχει κάποια έσοδα. Μήπως μας περνάνε για ηλίθιους;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δε δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν την ανθρώπινη ανάγκη για μετακίνηση αλλά τις ανάγκες των αφεντικών και της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι καθημερινές διαδρομές τους προορίζονται για τη μετακίνηση της εργατικής μας δύναμης, στο εργοστάσιο και τους χώρους εργασίας, στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, στα μπαρ και τα κέντρα διασκέδασης. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς αποτελούν την οργανωμένη μετακίνηση της εργασίας μας στην πόλη, μέσω της οποίας τα διάφορα αφεντικά επωφελούνται, βγάζουν φράγκα και θέλουν από πάνω να την πληρώνουμε εμείς. Σε τελική ανάλυση, από πού κι ως πού προκύπτει ότι πρέπει εμείς να πληρώνουμε για παροχές του κοινωνικού κράτους; Πόσες ακόμα από τις κατακτήσεις της τάξης μας πρέπει να χαρίσουμε στο κράτος και τους λακέδες του; Ήδη ο μισθός μας, για όσους δουλεύουν ακόμα, δεν φτάνει ούτε για το μήνα, πόσο μάλλον για να πληρώνουμε τα κάθε λογής χαράτσια τους (ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ). Στα «δημόσια» νοσοκομεία πληρώνουμε είσοδο, στα «δημόσια» πανεπιστήμια το κόστος φοίτησης μετακυλίεται όλο και περισσότερο σε εμάς. Και τώρα πρέπει να ανεχτούμε και την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου των λεωφορείων.

Σε αντίθεση με την αύξηση του εισιτηρίου, οι ήδη μειωμένοι λόγω περικοπών, μισθοί των εργαζομένων μειώνονται ακόμα περισσότερο και οι υπηρεσίες που παρέχουν συνεχίζουν να χειροτερεύουν. Τα δρομολόγια έχουν αραιώσει δραματικά και τώρα πια καταργούνται και όσα ξεκινούσαν μετά τις 00:00. Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν το κράτος θέλει να μειώσει τις κρατικές επιχορηγήσεις του και ο ΟΑΣΘ να αυξήσει τα έσοδα του για να εξασφαλίσει την «βιωσιμότητα» του, δεν θα βάλουμε εμείς πλάτη για να σωθούν οι καπιταλιστές. Μην ξεχνάμε ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι και αυτά προϊόντα της δικής μας εργασίας. Αρνούμαστε να πληρώσουμε εισιτήριο, αρνούμαστε να πληρώσουμε για αυτά που μας ανήκουν.

ελεύθερες για όλους οι μεταφορές

Δεν μας τρομοκρατούν οι καταγγελίες για «λαθρεπιβίβαση», ούτε οι security και οι ελεγκτές που πληρώνονται με ποσοστά ανά κλήση και δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο, ειδικά όταν πρόκειται για μετανάστες, στο να κόβουν πρόστιμα και να καλούν τους μπάτσους. Δεν ξεχνάμε το θάνατο του Θανάση Καναούτη, πέρυσι τον Αύγουστο στο Περιστέρι, μετά από «διαπληκτισμό» με ελεγκτή επειδή δεν είχε εισιτήριο. Δεν ψαρώνουμε από τους νομοταγείς μικροαστούς που θέλουν να κάνουν θυσίες για τη χώρα, αν θέλουν ας πληρώσουν αυτοί το εισιτήριο μας.

Εμείς συνεχίζουμε το βιολί μας, δεν κόβουμε εισιτήριο ή ανταλλάσουμε τα ήδη επικυρωμένα. Χρησιμοποιούμε τα νομοθετικά μέσα εναντίον τους, δεν δίνουμε τα στοιχεία μας σε ελεγκτές και security παρά μόνο αν είναι παρών αστυνομικός, δεν τους ακολουθούμε και κατεβαίνουμε στην επόμενη στάση, η παράνομη παρακράτηση (άρθρο 325 του Ποινικού Κώδικα) διώκεται αυτεπάγγελτα. Δείχνουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας και δεν αφήνουμε κανέναν στα χέρια των μπάτσων και των ελεγκτών. Τσαμπουκαλευόμαστε μαζί τους και τους παρεμποδίζουμε κατά τη διάρκεια της άθλιας δουλειάς τους, στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες κόντρα στις ρατσιστικές ρητορείες, μπλοκάρουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα. Αναγνωρίζουμε, στα πρόσωπα των συνεπιβατών μας, συντρόφους στις καθημερινές διαδρομές, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας. Μετατρέπουμε τα λεωφορεία σε ένα ακόμη πεδίο αγώνα, επικοινωνίας και δράσης ενάντια σε όσους μας κλέβουν τη ζωή και κερδοσκοπούν εις βάρος μας.
       

       ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

       ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΓΚΤΩΝ

Το κείμενο σε pdf εδώ: Ούτε εισιτήρια, ούτε ελεγκτές, ελεύθερες για όλους οι μεταφορές

Αλτ! control, delete (ή αλλιώς πειθάρχηση, έλεγχος, διαγραφή)

Αλτ! control, delete                                                                                                                                                                                              (ή αλλιώς πειθάρχηση, έλεγχος, διαγραφή)

Με απαρχή την κρίση, τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους τα τελευταία χρόνια εξαπολύουν μια επίθεση σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας, που είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Μειώσεις μισθών, απολύσεις, επισφαλείς σχέσεις εργασίας, νομοθετικές ρυθμίσεις που εντείνουν τον έλεγχο και την καταστολή, είναι μόνο μερικές από τις πλευρές της βίαιης υποτίμησης της ζωής μας. Προφανώς, το πανεπιστήμιο, σαν ενεργό κύτταρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, δε θα μπορούσε να λείπει από αυτόν τον κύκλο μεταρρυθμίσεων. Το τελευταίο διάστημα, πολλά κομμάτια του πανεπιστημίου (εργολαβικοί, διοικητικοί υπάλληλοι) έχουν πληγεί από τις απολύσεις και το μέτρο διαθεσιμότητας, ενώ οι αγώνες τους κάθε φορά καταστέλλονται και βρίσκουν τα όρια τους. Παράλληλα, η στροφή στην ιδιωτικοποίηση που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια, από τη μεριά του κεφαλαίου και του κράτους του, και η επίθεση τους στον κοινωνικό μισθό, μετακυλύει το κόστος φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών (λέσχη, συγγράμματα) και εντατικοποιεί τις σπουδές μας, προκειμένου να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σ’ ένα χώρο μετάδοσης στείρας γνώσης, αφιλόξενο προς κάθε πολιτική διαδικασία και δομή, σύμφωνα με τα πρότυπα των πανεπιστημίων του εξωτερικού.
Επόμενη πράξη αυτού του έργου, οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών. Ο Λοβέρδος, ως νέος υπουργός παιδείας, δεσμεύτηκε να «καθαρίσει» (όπως καθάρισε το 2012 την ελληνική κοινωνία από τις οροθετικές γυναίκες) τα πανεπιστήμια από 180.000 φοιτητές, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει το όριο σπουδών τους. Σύμφωνα με τη ρύθμιση, που υπερψηφίστηκε στην Βουλή στις αρχές Σεπτέμβρη, όσοι φοιτητές παρουσιάστηκαν σε κάποια από τις εξεταστικές ή έχουν συμπληρώσει δήλωση μαθημάτων τα τελευταία δύο χρόνια εξαιρούνται από την άμεση διαγραφή και τους δίνεται η δυνατότητα συμμετοχής στις δύο επόμενες εξεταστικές, του Σεπτεμβρίου και του Ιανουαρίου. Αυτή η εξέλιξη έχει ως σκοπό να ενισχύσει την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», εκτονώνοντας την επικρατούσα ένταση και διασπώντας ακόμα περισσότερο το φοιτητικό σώμα.
Πόσο μεγάλο είναι λοιπόν το βάρος που αποτελούν οι αιώνιοι φοιτητές για το ελληνικό πανεπιστήμιο; Η πραγματικότητα είναι γνωστή σε κάθε έναν που έχει έστω και μια μικρή σχέση με το πανεπιστήμιο. Οι «λιμνάζοντες» φοιτητές, όπως είναι η καινούρια τους sic ονομασία, δεν κοστίζουν κάτι περισσότερο από δύο-τρία χαρτιά σε κάθε εξεταστική. Δεν έχουν πάσο και ως εκ τούτου στερούνται όλων των φοιτητικών παροχών (δωρεάν σίτιση, στέγαση). Αιτία της «αιωνιότητας» μπορεί να είναι η παράλληλη με τις σπουδές εργασία, μια συνθήκη η οποία δυσχεραίνει τη χρονική ρύθμιση των σπουδών. Όπως επίσης, και η οικονομική αδυναμία ορισμένων φοιτητών να εγκατασταθούν στον τόπο που εδρεύει η σχολή τους, με αποτέλεσμα να μπορούν να συμμετέχουν σε ορισμένες μόνο εξεταστικές. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι όλα αυτά πραγματοποιούνται για χάρη της περαιτέρω εντατικοποίησης. Όχι απλά στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα ενάντια στις διαγραφές, αλλά τον θεωρούμε δικό μας, καθώς το μέτρο στοχεύει σε όλους μας, εφαρμόζοντας στη συνέχεια τη διαγράφη του εκάστοτε φοιτητή που συμπληρώνει τα ν+2 έτη σπουδών. Το κράτος χρειάζεται ένα πανεπιστήμιο έρμαιο στις επιταγές του κεφαλαίου, απαλλαγμένο από όλους τους «ανεπιθύμητους», ώστε να το παραδώσει «τακτοποιημένο» στις επιχειρήσεις που ήδη το λυμαίνονται.
Εμείς από τη μεριά μας, επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συλλογικοποιούμε τους αγώνες μας, να προσπαθούμε να τους συνδέσουμε με τα κομμάτια της τάξης μας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης, την αυτόνομη και ταξική οργάνωση φοιτητών και εργαζομένων, την αμφισβήτηση της γνώσης και του θεσμού του πανεπιστημίου, την άρνηση του φοιτητικού lifestyle και των καθεστωτικών παρατάξεων. Δηλώνουμε ότι θα είμαστε έτοιμοι να μπλοκάρουμε τις διαγραφές, την εντατικοποίηση των σπουδών μας, την αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου και την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής μας.

Το κείμενο σε pdf εδώ: Αλτ! control, delete (ή αλλιώς πειθάρχηση, έλεγχος, διαγραφή)

Στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ διεξάγεται ένας πόλεμος..

aspm_afisa_asoee_blog

Στις 8/4 η αστυνομία επιτίθεται άλλη μια φορά στην ΑΣΟΕΕ με αποτέλεσμα 13 συλλήψεις (1 φοιτητής ελληνικής καταγωγής και 12 μετανάστες). Οι 10 από τους συλληφθέντες μετανάστες συνεχίζουν να κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης. Η αστυνομία χρησιμοποιώντας μια σειρά από ρατσιστικούς νόμους τους χαρακτηρίζει ως κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και αποφασίζει την κράτηση τους άσχετα από το αν έχουν ή όχι χαρτιά. Η δίκη τους έχει οριστεί την τετάρτη 25/6.

Το παραπάνω περιστατικό αποτελεί ένα στιγμιότυπο από τον πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά στους δρόμους και στις πλατείες των γειτονιών μας, στις σχολές μας και στους χώρους εργασίας μας. Έναν πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο και το κράτος του στην εργατική τάξη και στο πιο υποτιμημένο κομμάτι της, τους μετανάστες εργάτες. Η διαχείριση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού αποτελεί κεντρικό σημείο της πολιτικής του κεφαλαίου, που άλλοτε προσπαθεί να το καταστρέψει (Μανωλάδα, Φαρμακονήσι) και άλλοτε να απαξιώσει περαιτέρω την εργατική του δύναμη και αξιοπρέπεια στοιβάζοντάς το σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την επαναχρησιμοποίηση του.

Σε αυτή την κατάσταση συντέλεσε και η άριστη συνεργασία της αστυνομίας με τις πρυτανικές αρχές-μιας και το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη στο προαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ. Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου και ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου της Διαμαντοπούλου προωθεί ένα αποστειρωμένο πανεπιστήμιο αποκλειστικά για την μετάδοση της γνώσης σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου, περιορίζοντας οποιαδήποτε προσπάθεια συλλογικής πολιτικοποίησης και εναντίωσης στην καπιταλιστική νομιμότητα. Οι μετανάστες όμως δεν μένουν άπραγοι, οργανώνονται οριζόντια, αντιμετωπίζουν συλλογικά μαζί με αλληλέγγυους, φοιτητές και μη, τις επιθέσεις και αγωνίζονται για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια τους. Η «συνέλευση μεταναστών & αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ» που υπάρχει εδώ και 3 χρόνια αποτελεί ένα απτό παράδειγμα κοινού αγώνα ντόπιων και μεταναστών για την προώθηση των ταξικών τους συμφερόντων και την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου.

Ενάντια στις αστυνομικές επιθέσεις, τα ρατσιστικά πογκρόμ, τις πολεοδομικές περιφράξεις, τη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στις πλάτες μας επιλέγουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας μαζί με τους μετανάστες και τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης μας οξύνοντας τον ταξικό ανταγωνισμό μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.

 

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες μετανάστες της ΑΣΟΕΕ

που δικάζονται στις 25/6

Το κείμενο σε pdf εδώ: Στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ διεξάγεται ένας πόλεμος..

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

Αφίσα με αφορμή τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι:

Αφίσα_Φαρμακονήσι_τελική_blog

Φαρμακονήσι 20 Ιανουαρίου 2014. Σκάφος που μεταφέρει τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίζεται ύστερα από τη ρυμούλκηση του από το λιμενικό και 12 από αυτούς καταλήγουν νεκροί. Οι επιζήσαντες μιλούν για τους δολοφόνους του λιμενικού που είτε τους εμπόδιζαν να επιβιβαστούν είτε τους παρακολουθούσαν να πνίγονται.

Οι νεκροί αυτοί έρχονται να προστεθούν στην ατελείωτη λίστα δολοφονημένων μεταναστών και μεταναστριών στα σύνορα αλλά και εντός του ελλαδικού χώρου. O θάνατός τους, λοιπόν, δεν είναι άλλη μία τραγωδία ή ένα ακόμα ατυχές γεγονός. Είναι η συνέχεια της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους όπως έχει διαμορφωθεί από τις πρώτες κιόλας ροές μεταναστών και περιλαμβάνει από ακραία εκμετάλλευση για την ανοικοδόμηση της χώρας μέχρι και θάνατο.

Σε συνθήκες κρίσης, ο αριθμός των μεταναστών που ως περιττοί εξοντώνονται μεγαλώνει και αντίστοιχα υποτιμάται όλο και πιο έντονα η εργασία και η ζωή περισσότερων ντόπιων και μεταναστών εργατών. Στο αναβαθμισμένο επίπεδο της βίας που απαιτούν οι καιροί έρχονται να συνδράμουν οι κρατικές και παρακρατικές συμμορίες. Έτσι, τα πογκρόμ των μεταναστών με τον ξένιο δία, τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι ωμές δολοφονίες από φασίστες λειτουργούν αφενός καταστρέφοντας πλεονάζον εργατικό δυναμικό και αφετέρου συμβάλλοντας στην πειθάρχηση, την υποτίμηση και κατά συνέπεια την καλύτερη διαχείριση και εκμετάλλευση των υπόλοιπων μεταναστών και ντόπιων εργατών. Η αποτελεσματικότητα της παραπάνω στρατηγικής, βέβαια, δε θα ήταν δυνατή χωρίς την ταυτόχρονη διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας –με την απαραίτητη συνδρομή των MME και τον ιδεολογικό πόλεμο που αυτά εξαπολύουν– που εξασφαλίζει σε διαφορετικό βαθμό είτε την αποδοχή των παραπάνω από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είτε την ένοχη σιωπή της.

Για εμάς, που δεν αναγνωρίζουμε εθνικά σύνορα και διαχωρισμούς αλλά θέσεις μάχης στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται, το ιδεολόγημα της εθνικής καθαρότητας και η ενίσχυση του μύθου της εθνικής ενότητας, που προωθείται από τα πάνω σε βάρος της ταξικής αλληλεγγύης, προσφέρει εύφορο έδαφος για τη διαίρεση της εργατικής τάξης και οδηγεί στην ψευδαίσθηση πως έχουμε τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα αφεντικά μας απλώς και μόνο επειδή στην ταυτότητα γράφει έλληνας. Επιλέγουμε έτσι να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα και να υπερασπιστούμε οργανωμένα τα ταξικά μας συμφέροντα μαζί με τους μετανάστες και τους υπόλοιπους καταπιεσμένους κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την απάθεια και την ουδετερότητα.

 

Το κείμενο σε pdf εδώ: Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες – Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες

Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου που επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως η ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011 δεν θα μπορούσε να μην βάλει στο στόχαστρο τη δωρεάν φοιτητική μέριμνα (λέσχη, εστίες, φθηνότερες μετακινήσεις, συγγράμματα και σημειώσεις, είδη εργαστηρίων) που προηγούμενοι κύκλοι φοιτητικών αγώνων κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Η λέσχη δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ’ όλο αυτό. Οι συνεχείς ανακοινώσεις για την έκδοση κάρτα σίτισης, οι διαδικασίες ελέγχου στην είσοδο (επίδειξη κάρτας σίτισης ή πάσο) και η επιβολή ενός αντίτιμου στο μέλλον (όπως ήδη συμβαίνει με τη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ και άλλων ιδρυμάτων)  στοχεύουν στην περαιτέρω μείωση της φοιτητικής μέριμνας και τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης σε εμάς τους ίδιους.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Το αντίτιμο, η επίδειξη πάσο, η κάρτα σίτισης έχουν στόχο να αποκλείσουν, τόσο φοιτητές (μεγαλύτεροι από ν+2 έτη, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν “πληρούν” τα κριτήρια), όσο και άλλα κομμάτια της τάξης μας όπως μετανάστες, ανέργους και εργαζόμενους που χρειάζονται τη λέσχη όσο και εμείς. Η επιβολή διαχωρισμών στην σίτιση και η μείωση του αριθμού των δικαιούχων στερεί μαζικά διάφορες κοινωνικές ομάδες από την πρωταρχική ανάγκη της σίτισης. Παράλληλα, σε ένα ήδη επισφαλές περιβάλλον ελαστικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος απολύσεων των εργαζομένων της λέσχης.

Ο αγώνας μας ενάντια στις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας και την αύξηση του κόστους φοίτησης δεν είναι αγώνας για την υπεράσπιση του προϋπάρχοντος κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, αλλά αγώνας για την προάσπιση των συμφερόντων μας και την καλύτερη διαβίωση μας στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες. Αγώνες που δεν είχαν στόχο το προσωπικό μας βόλεμα αλλά τη συλλογική μας ανατίμηση και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων και φοιτητών μπορούμε να αντισταθούμε όχι μόνο στην αύξηση τους κόστους φοίτησης αλλά γενικά στη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης στις πλάτες μας.

 

 

Άρνηση στην επίδειξη κάρτας σίτισης-πάσο

Το κείμενο σε pdf εδώ: Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες – Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Για την ιστορία..

Για την ιστορία..

..του πανεπιστημίου, της λειτουργίας και της μορφής του.

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις “γνωσιολογικές”, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες τόσο της οργάνωσης της εργασίας όσο και της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής γενικά.

Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων συνεπώς εξαρτάται και από τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες που προκύπτουν στο εσωτερικό του και έξω από αυτό. Το μαζικό, δημόσιο πανεπιστήμιο άρχισε να αναπτύσσεται στη Δύση κυρίως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η σημερινή του μορφή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 60’. Στην Ελλάδα η μαζικοποίηση του πανεπιστημίου έχει τις ρίζες της κάπου στη δεκαετία του 70’ με την ίδρυση περιφερειακών πανεπιστημίων και αύξηση του αριθμού των εισακτέων κάτω από την κοινωνική πίεση. Η λειτουργία του παραμένει ίδια σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξη του και περιλαμβάνει την αναπαραγωγή και κατανομή/πειθάρχηση/διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και ενίσχυση του διαχωρισμού μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, την προώθηση του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου.

..της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του.

Το πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια (30 τουλάχιστον) βρίσκεται σε κρίση, καθώς αδυνατεί να ικανοποιήσει αποτελεσματικά (με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας) μερικές από τις βασικές λειτουργίες του, την πλήρη σύνδεση του με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, την εκπλήρωση των κοινωνικών προσδοκιών (κοινωνική ανέλιξη) της εργατικής τάξης. Η κρίση του πανεπιστημίου, όπως και κάθε καπιταλιστικής σχέσης, προκύπτει και από τις δικές μας οργανωμένες ή αόρατες αρνήσεις, τη δικιά μας ανυποταξία ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση μας, από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες δηλαδή που πραγματώνονται εντός και εκτός των τοίχων των σχολών μας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η παράδοση των φοιτητικών αγώνων, οι νίκες και οι ήττες του φοιτητικού κινήματος, οι δυναμικές αγωνιστικές μειοψηφίες στις σχολές, τα μπλοκαρίσματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, η εξέγερση του Δεκέμβρη κτλ.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Τα παραπάνω δείχνουν τη στρατηγική διαχείρισης της εκπαιδευτικής κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, το κόστος της εκπαίδευσης είτε θα μεταφερθεί στους πελάτες της (σε εμάς δηλαδή, μέσω διδάκτρων και αύξησης του κόστους φοίτησής μας), είτε σε ατομικούς καπιταλιστές (επιχειρήσεις), είτε και στους δύο.

..της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει να μένει απαθής μπροστά στην επίθεση που βιώνουμε βυθισμένη καθώς είναι στις αυταπάτες περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω του πτυχίου. Τις αυταπάτες αυτές ενισχύουν τα όνειρα των γονιών για την κοινωνική άνοδο των  παιδιών τους, οι καθεστωτικές παρατάξεις και οι μεγαλοκαθηγητές που σε κάθε ευκαιρία εξυψώνουν το πανεπιστήμιο μας και τις ειδικότητές μας στις καλύτερες του κόσμου και μας επιβεβαιώνουν ότι με αρκετή δουλειά και υπομονή (ή αλλιώς εξοντωτικές εργασίες, γλείψιμο και πάτημα επί πτωμάτων) μπορούμε να πετύχουμε ο καθένας τον ατομικό του στόχο. Αποκρύπτεται έτσι η πραγματικότητα, ότι τεχνική σύνθεση1 του καπιταλισμού, συνεπώς και της εργασίας, έχει μεταβληθεί και το πτυχίο δεν προσφέρει πια τίποτα παρά ανεργία και επισφάλεια.

Το πανεπιστήμιο στα μάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας παρουσιάζεται σαν χώρος γνώσης, προόδου και «ουδέτερης» επιστήμης και όχι σαν ένας ακόμα εργασιακός χώρος με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απολύσεις, μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, εκμετάλλευση). Η σαφής ιεραρχία των εργαζομένων του πανεπιστημίου (από τους πρυτάνεις και τους καθηγητές ως τις καθαρίστριες), η ύπαρξη εργολαβικών καθεστώτων μέσα στις σχολές, η κακοπληρωμένη ή άμισθη εργασία των διδακτορικών, η άντληση άμεσου κέρδους μέσω ερευνητικών προγραμμάτων και διπλωματικών, η παράλληλη με τις σπουδές εργασία πολλών φοιτητών και φοιτητριών αποτελούν ενδείξεις ότι η εκμετάλλευση και η εργασία διατρέχουν όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

..τη δικιά μας.

Απ’ την άλλη το πανεπιστήμιο για εμάς αποτελεί ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Δεν αντιμετωπίζουμε το φοιτητικό σώμα ως ενιαίο με κοινά φοιτητικά συμφέροντα αλλά ως διαταξικό, με διαφορετικές προελεύσεις και στοχεύσεις. Αναγνωρίζοντας την άμισθη εργασία μας (απ’ τη στιγμή που παράγουμε το εμπόρευμα της εργατικής μας δύναμης που θα πουλήσουμε αργότερα στην αγορά εργασίας), την εκμετάλλευση μας μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, πρακτικών, διπλωματικών, εργασίας εκτός πανεπιστημίου και κατανοώντας τους όρους με τους οποίους θα δουλέψουμε ταυτίζουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργατικής τάξης. Επιλέγουμε έτσι να υπερασπιζόμαστε οργανωμένα μαζί με άλλα κομμάτια της τάξης (μετανάστες/στριες, εργαζόμενους/ες εντός και εκτός πανεπιστημίου) τα κοινά μας συμφέροντα μέσα από αμοιβαίες σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης, την αμφισβήτηση της γνώσης και του θεσμού του πανεπιστημίου, την επιλογή του συλλογικού δρόμου απέναντι στην εξατομίκευση, την άρνηση του φοιτητικού lifestyle και των καθεστωτικών παρατάξεων και την αυτόνομη και ταξική οργάνωση των φοιτητών. Για εμάς οι αγώνες μας πρέπει να είναι αυτόνομοι, απαλλαγμένοι δηλαδή από κρατικές ή κομματικές διαμεσολαβήσεις, διαχωρισμούς και ταυτότητες (φοιτητικές και μη), ιδεολογικά κολλήματα και περιεχόμενα που προέρχονται από τα πάνω και τους ειδικούς των κινημάτων και όχι από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Και επίσης οι αγώνες μας πρέπει να είναι ταξικοί ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας και μας κλέβουν τη ζωή. Επιθυμούμε να ωθήσουμε τους φοιτητικούς αγώνες στα όρια τους, ώστε η επιστροφή στην κανονικότητα να είναι και ανεπιθύμητη και δύσκολη.

 

Θα βρεθούμε στα αμφιθέατρα και στις γενικές συνελεύσεις, στις προβολές και στα πάρτυ, στους αγώνες και στους δρόμους..

 

 

 

1.τεχνική σύνθεση εργασίας: ο καταμερισμός και η διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων και των ειδικοτήτων που χρειάζονται στη διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης  των εμπορευμάτων κάθε είδους.

 

Το κείμενο σε pdf εδώ: για την ιστορία..

Να βγούμε έξω από την πανεπιστημιακή γυάλα – Να συνδεθούμε με αγώνες της τάξης μας

Το γιατί είναι αναγκαίος ο αγώνας αυτή την περίοδο δεν χρειάζεται και πολύ κόπο για να το εξηγήσεις, ούτε νομίζουμε πως είναι και κάτι, την αναγκαιότητα του οποίου καταλαβαίνουμε μόνο εμείς. Όσοι αντιλαμβάνονται ότι η διαχείριση της κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους έχει στόχο την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας τους και της ζωής τους, αντιλαμβάνονται και τον αγώνα ως μονόδρομο.

Ως μονόδρομο δηλαδή αντιμετωπίζουν και τον αγώνα τους οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που αποφάσισαν, μέσω του συνδικαλιστικού τους οργάνου  (μετά από πίεση της βάσης), την κήρυξη απεργίας κατά την διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων (24ωρη απεργία στις 17 Μαΐου  και πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση από 20 έως 24) με σκοπό να απαντήσουν στην επίθεσης του κράτους. Στους ήδη μειωμένους μισθούς τους έρχονται να προστεθούν η αύξηση των διδακτικών ωρών (με ταυτόχρονη μείωση τουλάχιστον 10.000 θέσεων εργασίας), υποχρεωτικές μεταθέσεις και μετατάξεις σε υπηρεσίες άσχετες με το παιδαγωγικό έργο σε κοντινούς νομούς με σαφή στόχο την συγχώνευση τμημάτων και συνεπώς την αύξηση του αριθμού των μαθητών σε κάθε τάξη. Πριν καν ληφθεί η τελική απόφαση για απεργία η επιστράτευση (η 3η κατά σειρά μετά την απεργία στο μετρό και στα ναυπηγεία) είναι δεδομένη. Καθετί που μπορεί να φανεί χρήσιμο στην παρεμπόδιση της απεργίας χρησιμοποιείται απροσχημάτιστα από το κράτος και τα καθεστωτικά μέσα, όπως η μέθοδος του «κοινωνικού αυτοματισμού» και η κατασυκοφάντηση της απεργίας με σκοπό την μετάθεση της έντασης στις κοινωνικές ομάδες και την καλλιέργεια ενός απεργοσπαστικού μηχανισμού αποτελούμενου από «αγανακτισμένους» γονείς και εθελοντικές ομάδες επιτήρησης.

Εμείς ως αυτόνομοι φοιτητές και φοιτήτριες που ταυτίζουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργατικής τάξης επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στους απεργούς καθηγητές αντιλαμβανόμενοι τον αγώνα τους όχι σαν κλαδικό και συντεχνιακό αλλά ως αγώνας όλης της εργατικής τάξης ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων, την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, την απαξίωση της εργασιακής δύναμης και της ζωής. Επιδιώκουμε τη σύνδεση και τη ανάπτυξη αγώνων και κινημάτων, με περιεχόμενα και μορφές ανταγωνιστικές στο υπάρχον,  που έχουν τη δυνατότητα να στήσουν οδοφράγματα απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση που φαίνεται να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Επιθυμούμε τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα μεταξύ των εκμεταλλευόμενων μακριά από κομματικές ή κρατικές διαμεσολαβήσεις, διαχωρισμούς και ταυτότητες (φοιτητικές και μη), με ταξικό προσανατολισμό ενάντια σε αυτούς που κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους οργανώνοντας απεργίες και άμεσες δράσεις, καταλαμβάνοντας τους χώρους δουλειάς και τη σχολή μας. Να μην τους αφήσουμε μόνους απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά. Πόλεμο στον πόλεμο.

 

Το κείμενο σε pdf εδώ:Να βγούμε έξω από την πανεπιστημιακή γυάλα-Να συνδεθούμε με αγώνες της τάξης μας