Τον τελευταίο καιρό, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου επίθεση εντός και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Μέσα σε διάστημα μόλις 2 μηνών, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης της καταστολής από μεριά κράτους και κεφαλαίου. Στις 5/11 οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ, μετά από καταγγελία της ΕΕΤΤ (Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων), ξήλωσαν και κατέσχεσαν τον πομπό του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431AM, ξεκαθαρίζοντας τη στάση τους: να μην επιστραφεί ο εξοπλισμός, χωρίς ονομαστική στοχοποίηση. Μία εβδομάδα μετά, στις 12/11, ο πρύτανης του ΕΚΠΑ διέταξε lock-out, καλώντας διμοιρίες ΜΑΤ στις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ώστε να παρεμποδίσει την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου της νομικής για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Την επόμενη μέρα, φοιτητές μαζεύτηκαν έξω από τη νομική σχολή και δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών. Αντανακλαστικά καλέστηκε πορεία για το απόγευμα της ίδιας μέρας, η οποία γνώρισε ακόμα πιο βίαιη καταστολή στο Πολυτεχνείο.

Γεγονότα όπως αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε μεμονωμένα καθώς εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου. Οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί και προσπαθούν να εφαρμοστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή του πανεπιστημίου σ’ ένα χώρο μετάδοσης στείρας γνώσης, αφιλόξενο προς κάθε πολιτική διαδικασία και δομή, σύμφωνα με τα πρότυπα των πανεπιστημίων του εξωτερικού. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσονται τα κλειδώματα αιθουσών, το κατέβασμα αφισών, οι «άσπροι» τοίχοι, το σφράγισμα πολιτικών στεκιών εντός των πανεπιστημίων. Από την άλλη βλέπουμε το κόστος φοίτησής μας να μετακυλίεται στις πλάτες μας (λέσχη, συγγράμματα, μεταφορές) και να εντατικοποιούνται οι σπουδές μας (ν+2, διαγραφές) με σκοπό την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Γίνεται πλέον ξεκάθαρη η προσπάθεια φίμωσης από πλευράς πανεπιστημιακών αρχών, κάθε ελεύθερου και αντικαθεστωτικού λόγου (98FM στην Αθήνα, 105FM στην Μυτιλήνη, Radio-Revolt και 1431AM στη Θεσσαλονίκη). Τελευταία δείγματα αυτής της πολιτικής, αποτελούν οι αποκλεισμοί των φοιτητών από τις συγκλήτους και η παρεμπόδιση των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων υπό την απειλή της αστυνομίας στα πανεπιστήμια (ΠΑ.ΜΑΚ).

Εμείς από την μεριά μας, δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η καταστολή θα σταματήσει στα πρόσφατα αυτά γεγονότα, ήδη ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης, με ανακοίνωσή του προανήγγειλε την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων και την αντικατάσταση τους με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Μοναδικό εμπόδιο μπορούμε να σταθούμε όλοι εμείς που επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συλλογικοποιούμε τους αγώνες μας, να τους συνδέουμε με άλλους, μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος κόντρα στο δόγμα «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» που τείνει να απλωθεί παντού.

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΕ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Το κείμενο σε pdf εδώ: Για την καταστολή που έγινε συνήθεια..

Καθώς η επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του συνεχίζεται αμείωτη σε όλα τα μέτωπα, καθώς οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί εντείνονται, καθώς το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν αποστειρωμένο χώρο αποκλειστικά για ακαδημαϊκούς σκοπούς, εμείς δεν σταματάμε να οργανωνόμαστε από τα κάτω με βάση την ταξική μας ταυτότητα, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς. Υπερασπιζόμαστε τα στέκια και τις καταλήψεις, ενισχύουμε τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, επανοικιοποιούμαστε τους χώρους εργασίας μας και τις σχολές, ανασυνθέτουμε την κοινότητα αγώνα μας.

Όπως πάντα μετά την καθιερωμένη πορεία της 17 Νοέμβρη, οι φοιτητικοί σύλλογοι μαζί με απεργούς εργολαβικούς επιστρέφουν στο Πανεπιστήμιο με διπλό σκοπό αυτή τη φορά, αφενός να προασπίσουν το «άσυλο» και αφετέρου να υπερασπιστούν την απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στον κατειλημμένο χώρο της Πρυτανείας. Την ίδια στιγμή κάνει την εμφάνισή της ομάδα ατόμων που ξεκινά έναν άσκοπο πετροπόλεμο στην κλειστή πόρτα της εισόδου της ΔΕΘ. Θεωρώντας αυτό ως αφορμή, για την προαποφασισμένη κατά τα άλλα επέμβαση, 5 διμοιρίες των ΜΑΤ εισβάλλουν στο Πανεπιστήμιο και με μια κυκλωτική κίνηση (Εγνατία-Εθν. Αμύνης-Αγ. Δημητρίου), κάνοντας  χρήση δακρυγόνων, ασφυξιογόνων και γκλομπ επιχειρούν να διαλύσουν το πλήθος που βρίσκεται στον προαύλιο  χώρο της Πρυτανείας. Τελικά συλλαμβάνονται 16 άτομα εκ των οποίων τα 5 οδηγούνται τραυματισμένα στο νοσοκομείο. Ορίζεται δίκη στις 19/12 και οι κατηγορίες είναι οι γνωστές: διατάραξη κοινής ειρήνης, αντίσταση κατά της αρχής και οπλοκατοχή (καδρόνια). Την επομένη οι πρυτανικές αρχές, έχοντας λάμψει δια της απουσίας τους κατά την εξέλιξη των γεγονότων, σπεύδουν να υπερασπιστούν τους συλληφθέντες φοιτητές, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους απεργούς ότι με την κατάληψή τους εμπόδισαν την επέμβαση της Πρυτανείας, ώστε να αποφευχθούν τα  «χειρότερα».

Με βάση τα παραπάνω γεγονότα κρίνεται εκ νέου επιτακτική η ανάγκη να αναλυθεί τόσο το θέμα, όσο και η ίδια η έννοια του «ασύλου». Τα Πανεπιστήμια αποτελούν χώρους που διαχρονικά έχουν στεγάσει εργατικούς και φοιτητικούς αγώνες, μέσα αντιπληροφόρησης (indymedia, 1431am, radio-revolt κ.α.), πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, αλλά αποτελούν και χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και ψυχαγωγίας, και αυτό γιατί παρέχουν την ασφάλεια απέναντι στην κρατική και μη καταστολή. Η λειτουργία αυτή του ασύλου δεν καθορίζεται από κανένα νόμο, αλλά προκύπτει ανέκαθεν από τις ανάγκες του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν είναι το άσυλο αυτό που κράτος και ΜΜΕ προβάλλουν στην υπερβολή του ως ένα χώρο δηλαδή ανομίας και εγκληματικής δραστηριότητας, καθώς οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια (είτε κλοπές, είτε ναρκωτικά ή οτιδήποτε άλλο) που προσάπτεται στον πανεπιστημιακό χώρο, συναντάται εξόφθαλμα και οπουδήποτε αλλού στην κοινωνία. Στόχος τους είναι η κοινωνική απονομιμοποίηση του ασύλου, καλλιεργώντας την πεποίθηση πως αυτό δεν είναι πλέον απαραίτητο στην αστική δημοκρατία. Καταπάτηση όμως του «ασύλου» δε βλέπουμε μόνο από τη μεριά της αστυνομίας, με την εισβολή σ’ αυτό και τη χρήση βίας, αλλά και εκ των έσω με τα κλειδώματα των αιθουσών τα βράδια, την απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, τη στοχοποίηση των φωνών αντιπληροφόρησης και τελικά με την «αποστείρωση» του Πανεπιστημίου ξεκάθαρα ως ένα χώρο διδασκαλίας και μόνο.

Γίνεται έτσι σαφές ότι οι φοιτητικές και κοινωνικές διεκδικήσεις δέχονται την κρατική καταστολή και σε επικοινωνιακό επίπεδο (ΜΜΕ, κινδυνολογία κτλ), αλλά και στην πράξη με την απευθείας χρήση βίας. Η επίθεση όμως στο Πανεπιστήμιο ως κοινωνικό χώρο δε μπορεί να γίνει αντιληπτή ξέχωρα, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης πολιτικής που προσπαθεί να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης εμφανίζεται σε εργασιακούς χώρους και καταλήψεις, σε κοινωνικούς αγώνες και στην καθημερινή ζωή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   ΣΤΟΥΣ   16    ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ  της  17Ν

ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 23-11

12.00  ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ