Ευχαριστούμε τον κόσμο (100 και πλέον άτομα) που παρεβρέθηκε στην εκδήλωση για την απεργία των διοικητικών και συμμετείχε στην συζήτηση που ακολούθησε, που διοργάνωναν τα Αυτόνομα Σχήματα: Πολιτικών Μηχανικών, Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων, Χημικών Μηχανικών, Νομικής, Αγγλικού, Φιλολογίας, Μαθηματικού, Βιολογικού – Φαρμακευτικής και Γεωπονίας.

Ευχαριστούμε τους διοικητικούς υπαλλήλους του ΑΠΘ και τα μέλη της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ, που αποδέχτηκαν το κάλεσμα και εισηγήθηκαν στην εκδήλωση.

Αφίσα με αφορμή τη λέσχη και τον έλεγχο στην είσοδο:

Η  λέσχη, οι εστίες, οι φθηνότερες μετακινήσεις, οι φοιτητικές παροχές γενικότερα αποτέλεσαν αντικείμενο διεκδικήσεων που προηγούμενοι κύκλοι αγώνα κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Στην τωρινή φάση της κρίσης, το πανεπιστήμιο δεν είναι πλέον παραγωγικό για τις ανάγκες του κεφαλαίου και καλείται να αναδιαρθρωθεί. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της λέσχης δεν θα μπορούσε να μείνει στο απυρόβλητο, εντείνοντας τις διαδικασίες ελέγχου και αποκλεισμού (επίδειξη κάρτα σίτισης/πάσο) στην είσοδο. Την άρνηση εισόδου συναντούν κομμάτια της τάξης μας, μετανάστες, άνεργες, άστεγοι, φοιτήτριες άνω του ορίου φοίτησης (ν+2) και διαφορετικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης και όχι μόνο δεν είναι φοιτητική αλλά κοινωνική. Επιλέγουμε να σαμποτάρουμε τους αποκλεισμούς και κάθε προσπάθεια αναβάθμισης του ελέγχου, καθιστώντας τη λέσχη πεδίο προσβάσιμο σε όλους και όλες. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα για τη δωρεάν σίτιση ως μια μορφή φιλανθρωπίας των από τα πάνω σε όλους εμάς τους από τα κάτω αλλά ως προάσπιση των ταξικών μας συμφερόντων και τη συλλογική μας ανατίμηση στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων, φοιτητών, αποκλεισμένων μπορούμε να αντισταθούμε στην μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις πλάτες μας.

Ενάντια στον έλεγχο και τους διαχωρισμούς

Να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα με τους αποκλεισμένους/ες

Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών | Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων | Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών – Από Κοινού | Αυτόνομη Παρέμβαση Νομικής – Απόδραση | Αυτόνομο Σχήμα Αγγλικού | Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας | Αυτόνομο Σχήμα Μαθηματικού | Αυτόνομα Σχήματα Βιολογικού – Φαρμακευτικής | Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας | Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού | Αυτόνομο Σχήμα Ιστορικού Αρχαιολογικού | Αυτόνομο Αντιφασιστικό Σχήμα ΤΕΦΑΑ | Συνέλευση για το Κόστος Φοίτησης – ΣγΚΦ

Η αφίσα σε pdf εδώ: Δε δείχνουμε πάσο – Δείχνουμε αλληλεγγύη

Εκδήλωση-Συζήτηση για την απεργία των διοικητικών με διοικητικούς του ΑΠΘ και μέλη της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ

Με διοικητικούς του ΑΠΘ και μέλη της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ

Παρασκευή 28/3 | 19.00 | Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών αιθ. 542

Ένας από τους μεγαλύτερους απεργιακούς αγώνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυτός των διοικητικών υπαλλήλων, έλαβε χώρα το προηγούμενο διάστημα και προσπάθησε να μπλοκάρει τις διαθεσιμότητες 1349 εργαζομένων σε 8 πανεπιστήμια. Η διάρκεια, η αγωνιστική διάθεση και οι δράσεις των απεργών διαφοροποιούνταν από ίδρυμα σε ίδρυμα επηρεάζοντας και τη συμμετοχή και τη στήριξη του αγώνα από τους φοιτητές. Ο απολογισμός και η (αυτό)κριτική των μορφών και των περιεχομένων της απεργίας από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους είναι κομβικής σημασίας τόσο για την κυκλοφορία των σκεπτικών και των πρακτικών όσο και για τη συνέχιση των αγώνων μας με ευνοϊκότερους όρους εντός και εκτός πανεπιστημίου.

Η λήξη του απεργιακού αγώνα δεν έχει συνδυαστεί μέχρι στιγμής με κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα από την πλευρά της κυβέρνησης πέρα από κάποιες διαβεβαιώσεις για την επαναπρόσληψη ενός αριθμού εργαζομένων. Η σημασία όμως της απεργίας δεν μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από την εκπλήρωση ή όχι των αιτημάτων της αλλά και από τα ζητήματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια της και αποτελούν κεντρικά σημεία για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα της κρίσης, όπως:

• Η μορφή, τα περιεχόμενα, οι αντιφάσεις και τα όρια του αγώνα, ο ρόλος του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και ο εγκλωβισμός του αγώνα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας.
• Οι μορφές αυτό-οργάνωσης των εργαζομένων μέσα και ενάντια στο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και τα όρια τους.
• Η στάση της «ακαδημαϊκής κοινότητας» (φοιτητών, μελών ΔΕΠ) και τα υποτιθέμενα κοινά συμφέροντα.
• Οι αδυναμίες σύνδεσης του αγώνα με αυτόν των φοιτητών, εργαζομένων σε άλλους πληττόμενους κλάδους.

Από την πλευρά μας, επιλέγουμε να μην βλέπουμε το πανεπιστήμιο ως έναν ιερό χώρο της δημόσιας και δωρεάν παιδείας αλλά ως ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Στεκόμαστε, έτσι, δίπλα στον αγώνα των διοικητικών, αναγνωρίζοντας τα κοινά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αναζητούμε εκείνα τα περιεχόμενα και αιτήματα που ενισχύουν τις προσπάθειες σύνδεσης τους. Η άμεση ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων και η ανάπτυξη των μεταξύ μας σχέσεων καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη για το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής, και όχι μόνο, αναδιάρθρωσης, το ξεπέρασμα της λογικής της ανάθεσης και των διαιρέσεων και την προώθηση της αυτοοργάνωσης και του ταξικού περιεχομένου.  Καλούμε, λοιπόν, σε εκδήλωση-συζήτηση την Παρασκευή 28/3 στις 19.00 στο Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών, αίθουσα 542.

Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών | Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων | Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών – Από Κοινού | Αυτόνομη Παρέμβαση Νομικής – Απόδραση | Αυτόνομο Σχήμα Αγγλικού | Αυτόνομο Σχήμα Φιλολογίας | Αυτόνομο Σχήμα Μαθηματικού | Αυτόνομο Σχήμα Βιολογικού – Φαρμακευτικής | Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας

Το κάλεσμα σε pdf: Κάλεσμα σε εκδήλωση-συζήτηση για την απεργία των διοικητικών

Η αφίσα σε pdf: Εκδήλωση-Συζήτηση για την απεργία των διοικητικών

Αφίσα με αφορμή τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι:

Φαρμακονήσι 20 Ιανουαρίου 2014. Σκάφος που μεταφέρει τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίζεται ύστερα από τη ρυμούλκηση του από το λιμενικό και 12 από αυτούς καταλήγουν νεκροί. Οι επιζήσαντες μιλούν για τους δολοφόνους του λιμενικού που είτε τους εμπόδιζαν να επιβιβαστούν είτε τους παρακολουθούσαν να πνίγονται.

Οι νεκροί αυτοί έρχονται να προστεθούν στην ατελείωτη λίστα δολοφονημένων μεταναστών και μεταναστριών στα σύνορα αλλά και εντός του ελλαδικού χώρου. O θάνατός τους, λοιπόν, δεν είναι άλλη μία τραγωδία ή ένα ακόμα ατυχές γεγονός. Είναι η συνέχεια της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους όπως έχει διαμορφωθεί από τις πρώτες κιόλας ροές μεταναστών και περιλαμβάνει από ακραία εκμετάλλευση για την ανοικοδόμηση της χώρας μέχρι και θάνατο.

Σε συνθήκες κρίσης, ο αριθμός των μεταναστών που ως περιττοί εξοντώνονται μεγαλώνει και αντίστοιχα υποτιμάται όλο και πιο έντονα η εργασία και η ζωή περισσότερων ντόπιων και μεταναστών εργατών. Στο αναβαθμισμένο επίπεδο της βίας που απαιτούν οι καιροί έρχονται να συνδράμουν οι κρατικές και παρακρατικές συμμορίες. Έτσι, τα πογκρόμ των μεταναστών με τον ξένιο δία, τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι ωμές δολοφονίες από φασίστες λειτουργούν αφενός καταστρέφοντας πλεονάζον εργατικό δυναμικό και αφετέρου συμβάλλοντας στην πειθάρχηση, την υποτίμηση και κατά συνέπεια την καλύτερη διαχείριση και εκμετάλλευση των υπόλοιπων μεταναστών και ντόπιων εργατών. Η αποτελεσματικότητα της παραπάνω στρατηγικής, βέβαια, δε θα ήταν δυνατή χωρίς την ταυτόχρονη διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας –με την απαραίτητη συνδρομή των MME και τον ιδεολογικό πόλεμο που αυτά εξαπολύουν– που εξασφαλίζει σε διαφορετικό βαθμό είτε την αποδοχή των παραπάνω από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είτε την ένοχη σιωπή της.

Για εμάς, που δεν αναγνωρίζουμε εθνικά σύνορα και διαχωρισμούς αλλά θέσεις μάχης στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται, το ιδεολόγημα της εθνικής καθαρότητας και η ενίσχυση του μύθου της εθνικής ενότητας, που προωθείται από τα πάνω σε βάρος της ταξικής αλληλεγγύης, προσφέρει εύφορο έδαφος για τη διαίρεση της εργατικής τάξης και οδηγεί στην ψευδαίσθηση πως έχουμε τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα αφεντικά μας απλώς και μόνο επειδή στην ταυτότητα γράφει έλληνας. Επιλέγουμε έτσι να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα και να υπερασπιστούμε οργανωμένα τα ταξικά μας συμφέροντα μαζί με τους μετανάστες και τους υπόλοιπους καταπιεσμένους κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την απάθεια και την ουδετερότητα.

Το κείμενο σε pdf εδώ: Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες

Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου που επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως η ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011 δεν θα μπορούσε να μην βάλει στο στόχαστρο τη δωρεάν φοιτητική μέριμνα (λέσχη, εστίες, φθηνότερες μετακινήσεις, συγγράμματα και σημειώσεις, είδη εργαστηρίων) που προηγούμενοι κύκλοι φοιτητικών αγώνων κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Η λέσχη δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ’ όλο αυτό. Οι συνεχείς ανακοινώσεις για την έκδοση κάρτα σίτισης, οι διαδικασίες ελέγχου στην είσοδο (επίδειξη κάρτας σίτισης ή πάσο) και η επιβολή ενός αντίτιμου στο μέλλον (όπως ήδη συμβαίνει με τη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ και άλλων ιδρυμάτων)  στοχεύουν στην περαιτέρω μείωση της φοιτητικής μέριμνας και τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης σε εμάς τους ίδιους.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Το αντίτιμο, η επίδειξη πάσο, η κάρτα σίτισης έχουν στόχο να αποκλείσουν, τόσο φοιτητές (μεγαλύτεροι από ν+2 έτη, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν “πληρούν” τα κριτήρια), όσο και άλλα κομμάτια της τάξης μας όπως μετανάστες, ανέργους και εργαζόμενους που χρειάζονται τη λέσχη όσο και εμείς. Η επιβολή διαχωρισμών στην σίτιση και η μείωση του αριθμού των δικαιούχων στερεί μαζικά διάφορες κοινωνικές ομάδες από την πρωταρχική ανάγκη της σίτισης. Παράλληλα, σε ένα ήδη επισφαλές περιβάλλον ελαστικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος απολύσεων των εργαζομένων της λέσχης.

Ο αγώνας μας ενάντια στις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας και την αύξηση του κόστους φοίτησης δεν είναι αγώνας για την υπεράσπιση του προϋπάρχοντος κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, αλλά αγώνας για την προάσπιση των συμφερόντων μας και την καλύτερη διαβίωση μας στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες. Αγώνες που δεν είχαν στόχο το προσωπικό μας βόλεμα αλλά τη συλλογική μας ανατίμηση και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων και φοιτητών μπορούμε να αντισταθούμε όχι μόνο στην αύξηση τους κόστους φοίτησης αλλά γενικά στη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης στις πλάτες μας.

Άρνηση στην επίδειξη κάρτας σίτισης-πάσο

Το κείμενο σε pdf εδώ: Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες – Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Μύθια μόνο..

Κάλεσμα για τη δημιουργία ομάδας αυτομόρφωσης για το πανεπιστήμιο και τα κινήματα εντός του

Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος, αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το τι διδάσκεται, όσο και ως προς το πώς διδάσκεται. Τα περιεχόμενα της εκπαίδευσης και οι μορφές της διαμορφώνονται ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής παραγωγής, φροντίζοντας πάντα να αναπαράγουν και να ενισχύουν τις εξουσιαστικές σχέσεις (καθηγητής – φοιτητής) και τις διαδικασίες πίεσης και αξιολόγησης (υπέρογκη ύλη, εξεταστικές).

Στην προσπάθεια μας να απαντήσουμε και να κατανοήσουμε τη σημερινή επίθεση που βιώνουμε, από το κεφάλαιο και το κράτος του, και να εμπλουτίσουμε τους αγώνες και τις αρνήσεις μας βλέπουμε χρήσιμη τη δημιουργία μιας ομάδας αυτομόρφωσης για το πανεπιστήμιο, το ρόλο του, την αναδιάρθρωση και τα κινήματα εντός του. Επιθυμούμε το ξεπέρασμα του ρόλου της αυθεντίας και των διαχωρισμών μεταξύ ειδικών και μη και τη συνάντηση μας σε συλλογικές διαδικασίες μελέτης μακριά από την απομόνωση των δωματίων μας.

Η θεωρητική εμβάθυνση και ανάλυση δεν αποτελεί για εμάς ακαδημαϊσμό αλλά ένα από τα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά, σε συνδυασμό πάντα με την υπόλοιπη κίνηση μας, για την ενίσχυση της κριτικής μας απέναντι στο θεσμό του πανεπιστημίου και της γνώσης που παράγεται, την ανατροφοδότηση και οργάνωση των δικών μας αγώνων και αντιστάσεων, την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων μας και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού.

Μια αναλυτικότερη συζήτηση σχετικά με το σκεπτικό μας, τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και τα θέματα/περιεχόμενα που θα ασχοληθούμε θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7/11, στο Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών, υπόγειο, αίθουσα 513.

Για την ιστορία..

..του πανεπιστημίου, της λειτουργίας και της μορφής του.

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις “γνωσιολογικές”, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες τόσο της οργάνωσης της εργασίας όσο και της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής γενικά.

Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων συνεπώς εξαρτάται και από τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες που προκύπτουν στο εσωτερικό του και έξω από αυτό. Το μαζικό, δημόσιο πανεπιστήμιο άρχισε να αναπτύσσεται στη Δύση κυρίως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η σημερινή του μορφή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 60’. Στην Ελλάδα η μαζικοποίηση του πανεπιστημίου έχει τις ρίζες της κάπου στη δεκαετία του 70’ με την ίδρυση περιφερειακών πανεπιστημίων και αύξηση του αριθμού των εισακτέων κάτω από την κοινωνική πίεση. Η λειτουργία του παραμένει ίδια σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξη του και περιλαμβάνει την αναπαραγωγή και κατανομή/πειθάρχηση/διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και ενίσχυση του διαχωρισμού μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, την προώθηση του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου.

..της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του.

Το πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια (30 τουλάχιστον) βρίσκεται σε κρίση, καθώς αδυνατεί να ικανοποιήσει αποτελεσματικά (με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας) μερικές από τις βασικές λειτουργίες του, την πλήρη σύνδεση του με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, την εκπλήρωση των κοινωνικών προσδοκιών (κοινωνική ανέλιξη) της εργατικής τάξης. Η κρίση του πανεπιστημίου, όπως και κάθε καπιταλιστικής σχέσης, προκύπτει και από τις δικές μας οργανωμένες ή αόρατες αρνήσεις, τη δικιά μας ανυποταξία ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση μας, από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες δηλαδή που πραγματώνονται εντός και εκτός των τοίχων των σχολών μας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η παράδοση των φοιτητικών αγώνων, οι νίκες και οι ήττες του φοιτητικού κινήματος, οι δυναμικές αγωνιστικές μειοψηφίες στις σχολές, τα μπλοκαρίσματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, η εξέγερση του Δεκέμβρη κτλ.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Τα παραπάνω δείχνουν τη στρατηγική διαχείρισης της εκπαιδευτικής κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, το κόστος της εκπαίδευσης είτε θα μεταφερθεί στους πελάτες της (σε εμάς δηλαδή, μέσω διδάκτρων και αύξησης του κόστους φοίτησής μας), είτε σε ατομικούς καπιταλιστές (επιχειρήσεις), είτε και στους δύο.

..της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει να μένει απαθής μπροστά στην επίθεση που βιώνουμε βυθισμένη καθώς είναι στις αυταπάτες περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω του πτυχίου. Τις αυταπάτες αυτές ενισχύουν τα όνειρα των γονιών για την κοινωνική άνοδο των  παιδιών τους, οι καθεστωτικές παρατάξεις και οι μεγαλοκαθηγητές που σε κάθε ευκαιρία εξυψώνουν το πανεπιστήμιο μας και τις ειδικότητές μας στις καλύτερες του κόσμου και μας επιβεβαιώνουν ότι με αρκετή δουλειά και υπομονή (ή αλλιώς εξοντωτικές εργασίες, γλείψιμο και πάτημα επί πτωμάτων) μπορούμε να πετύχουμε ο καθένας τον ατομικό του στόχο. Αποκρύπτεται έτσι η πραγματικότητα, ότι τεχνική σύνθεση¹ του καπιταλισμού, συνεπώς και της εργασίας, έχει μεταβληθεί και το πτυχίο δεν προσφέρει πια τίποτα παρά ανεργία και επισφάλεια.

Το πανεπιστήμιο στα μάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας παρουσιάζεται σαν χώρος γνώσης, προόδου και «ουδέτερης» επιστήμης και όχι σαν ένας ακόμα εργασιακός χώρος με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απολύσεις, μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, εκμετάλλευση). Η σαφής ιεραρχία των εργαζομένων του πανεπιστημίου (από τους πρυτάνεις και τους καθηγητές ως τις καθαρίστριες), η ύπαρξη εργολαβικών καθεστώτων μέσα στις σχολές, η κακοπληρωμένη ή άμισθη εργασία των διδακτορικών, η άντληση άμεσου κέρδους μέσω ερευνητικών προγραμμάτων και διπλωματικών, η παράλληλη με τις σπουδές εργασία πολλών φοιτητών και φοιτητριών αποτελούν ενδείξεις ότι η εκμετάλλευση και η εργασία διατρέχουν όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

..τη δικιά μας.

Απ’ την άλλη το πανεπιστήμιο για εμάς αποτελεί ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Δεν αντιμετωπίζουμε το φοιτητικό σώμα ως ενιαίο με κοινά φοιτητικά συμφέροντα αλλά ως διαταξικό, με διαφορετικές προελεύσεις και στοχεύσεις. Αναγνωρίζοντας την άμισθη εργασία μας (απ’ τη στιγμή που παράγουμε το εμπόρευμα της εργατικής μας δύναμης που θα πουλήσουμε αργότερα στην αγορά εργασίας), την εκμετάλλευση μας μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, πρακτικών, διπλωματικών, εργασίας εκτός πανεπιστημίου και κατανοώντας τους όρους με τους οποίους θα δουλέψουμε ταυτίζουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργατικής τάξης. Επιλέγουμε έτσι να υπερασπιζόμαστε οργανωμένα μαζί με άλλα κομμάτια της τάξης (μετανάστες/στριες, εργαζόμενους/ες εντός και εκτός πανεπιστημίου) τα κοινά μας συμφέροντα μέσα από αμοιβαίες σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης, την αμφισβήτηση της γνώσης και του θεσμού του πανεπιστημίου, την επιλογή του συλλογικού δρόμου απέναντι στην εξατομίκευση, την άρνηση του φοιτητικού lifestyle και των καθεστωτικών παρατάξεων και την αυτόνομη και ταξική οργάνωση των φοιτητών. Για εμάς οι αγώνες μας πρέπει να είναι αυτόνομοι, απαλλαγμένοι δηλαδή από κρατικές ή κομματικές διαμεσολαβήσεις, διαχωρισμούς και ταυτότητες (φοιτητικές και μη), ιδεολογικά κολλήματα και περιεχόμενα που προέρχονται από τα πάνω και τους ειδικούς των κινημάτων και όχι από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Και επίσης οι αγώνες μας πρέπει να είναι ταξικοί ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας και μας κλέβουν τη ζωή. Επιθυμούμε να ωθήσουμε τους φοιτητικούς αγώνες στα όρια τους, ώστε η επιστροφή στην κανονικότητα να είναι και ανεπιθύμητη και δύσκολη.

Θα βρεθούμε στα αμφιθέατρα και στις γενικές συνελεύσεις, στις προβολές και στα πάρτυ, στους αγώνες και στους δρόμους..

1.τεχνική σύνθεση εργασίας: ο καταμερισμός και η διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων και των ειδικοτήτων που χρειάζονται στη διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης  των εμπορευμάτων κάθε είδους.

Το κείμενο σε pdf εδώ: για την ιστορία..

Με αφορμή το κύμα εκκενώσεων και εφόδων σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια εντός και εκτός πανεπιστημίου που λαμβάνει χώρα τον τελευταίο χρόνο οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με την υπεράσπιση τους:

Υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τα στέκια μας κινηματικά, αδιαμεσολάβητα, δημόσια..

..ως οικοδομήματα ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας, την ιδιοκτησία και το εμπόρευμα. 

..ως χώρους ανατίμησης της ζωής μας έξω από τη λογική του κεφαλαίου.

..ως κόμβους συνάντησης και επικοινωνίας των αγωνιζόμενων.

..ως υπαρκτές συνδέσεις με την κοινωνική κίνηση.

..ως στιγμές του ταξικού ανταγωνισμού.

*αλληλεγγύη στις καταλήψεις