Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες

Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου που επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως η ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011 δεν θα μπορούσε να μην βάλει στο στόχαστρο τη δωρεάν φοιτητική μέριμνα (λέσχη, εστίες, φθηνότερες μετακινήσεις, συγγράμματα και σημειώσεις, είδη εργαστηρίων) που προηγούμενοι κύκλοι φοιτητικών αγώνων κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Η λέσχη δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ’ όλο αυτό. Οι συνεχείς ανακοινώσεις για την έκδοση κάρτα σίτισης, οι διαδικασίες ελέγχου στην είσοδο (επίδειξη κάρτας σίτισης ή πάσο) και η επιβολή ενός αντίτιμου στο μέλλον (όπως ήδη συμβαίνει με τη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ και άλλων ιδρυμάτων)  στοχεύουν στην περαιτέρω μείωση της φοιτητικής μέριμνας και τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης σε εμάς τους ίδιους.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Το αντίτιμο, η επίδειξη πάσο, η κάρτα σίτισης έχουν στόχο να αποκλείσουν, τόσο φοιτητές (μεγαλύτεροι από ν+2 έτη, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν “πληρούν” τα κριτήρια), όσο και άλλα κομμάτια της τάξης μας όπως μετανάστες, ανέργους και εργαζόμενους που χρειάζονται τη λέσχη όσο και εμείς. Η επιβολή διαχωρισμών στην σίτιση και η μείωση του αριθμού των δικαιούχων στερεί μαζικά διάφορες κοινωνικές ομάδες από την πρωταρχική ανάγκη της σίτισης. Παράλληλα, σε ένα ήδη επισφαλές περιβάλλον ελαστικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος απολύσεων των εργαζομένων της λέσχης.

Ο αγώνας μας ενάντια στις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας και την αύξηση του κόστους φοίτησης δεν είναι αγώνας για την υπεράσπιση του προϋπάρχοντος κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, αλλά αγώνας για την προάσπιση των συμφερόντων μας και την καλύτερη διαβίωση μας στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες. Αγώνες που δεν είχαν στόχο το προσωπικό μας βόλεμα αλλά τη συλλογική μας ανατίμηση και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων και φοιτητών μπορούμε να αντισταθούμε όχι μόνο στην αύξηση τους κόστους φοίτησης αλλά γενικά στη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης στις πλάτες μας.

Άρνηση στην επίδειξη κάρτας σίτισης-πάσο

Το κείμενο σε pdf εδώ: Δεν διαπραγματευόμαστε τις βασικές μας ανάγκες – Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησής μας

Μύθια μόνο..

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το τι διδάσκεται, όσο και ως προς το πώς διδάσκεται. Tόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις “γνωσιολογικές”, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες τόσο της οργάνωσης της εργασίας όσο και της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής γενικά.

Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων συνεπώς εξαρτάται και από τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες που προκύπτουν στο εσωτερικό του και έξω από αυτό. Η μορφή του σημερινού πανεπιστημίου έχει τις ρίζες της κάπου στη δεκαετία του ’70 με την ίδρυση περιφερειακών πανεπιστημίων και αύξηση του αριθμού των εισακτέων κάτω από την κοινωνική πίεση. Η λειτουργία του παραμένει ίδια σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξη του και περιλαμβάνει την αναπαραγωγή και κατανομή/πειθάρχηση/διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και ενίσχυση του διαχωρισμού μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, την προώθηση του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου.

Κρίση και αναδιάρθρωση του ελληνικού πανεπιστημίου

Το πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια (30 τουλάχιστον) βρίσκεται σε “κρίση”, καθώς αδυνατεί να ικανοποιήσει αποτελεσματικά (με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας) μερικές από τις βασικές λειτουργίες του, την πλήρη σύνδεση του με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, την εκπλήρωση των κοινωνικών προσδοκιών (κοινωνική ανέλιξη) της εργατικής τάξης. Η κρίση του πανεπιστημίου, όπως και κάθε καπιταλιστικής σχέσης, προκύπτει και από τις δικές μας οργανωμένες ή αόρατες αρνήσεις, τη δικιά μας ανυποταξία ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση μας, από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες δηλαδή που πραγματώνονται εντός και εκτός των τοίχων των σχολών μας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η παράδοση των φοιτητικών αγώνων, οι νίκες και οι ήττες του φοιτητικού κινήματος, οι δυναμικές αγωνιστικές μειοψηφίες στις σχολές, τα μπλοκαρίσματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, η εξέγερση του Δεκέμβρη κτλ.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Τα παραπάνω δείχνουν τη στρατηγική διαχείρισης της εκπαιδευτικής κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, το κόστος της εκπαίδευσης είτε θα μεταφερθεί στους πελάτες της (σε εμάς δηλαδή, μέσω διδάκτρων και αύξησης του κόστους φοίτησής μας), είτε σε ατομικούς καπιταλιστές (επιχειρήσεις), είτε και στους δύο.

Συλλογική αυτομόρφωση

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η περίφημη έξοδος από την κρίση (εκπαιδευτική και μη) θα περάσει από πάνω μας και δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι/ες να πειθαρχήσουμε στην ακραία υποτίμηση της ζωής μας. Από την άλλη, η επιστροφή σε ένα προηγούμενο μοντέλο καπιταλιστικής ρύθμισης είναι τόσο ανεπιθύμητη όσο και ανέφικτη. Απορρίπτουμε τις κυρίαρχες αφηγήσεις που παρουσιάζουν το πανεπιστήμιο ως “ναό της γνώσης” και ως χώρο που διασφαλίζεται η πρόοδος και η ανάπτυξη και τονίζουμε ότι δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη πεδίο που διεξάγεται ο ταξικός ανταγωνισμός.

Στην προσπάθεια μας να απαντήσουμε και να κατανοήσουμε τη σημερινή επίθεση που βιώνουμε και να εμπλουτίσουμε τους αγώνες και τις αρνήσεις μας βλέπουμε χρήσιμη τη δημιουργία μιας ομάδας αυτομόρφωσης για το πανεπιστήμιο, το ρόλο του, την αναδιάρθρωση και τα κινήματα εντός του. Επιθυμούμε το ξεπέρασμα του ρόλου της αυθεντίας και των διαχωρισμών μεταξύ ειδικών και μη και τη συνάντηση μας σε συλλογικές διαδικασίες μελέτης μακριά από την απομόνωση των δωματίων μας. Επιλέγουμε οι ίδιοι τους όρους με τους οποίους θέλουμε να μαθαίνουμε, όχι μέσα από εξουσιαστικές σχέσεις καθηγητή-φοιτητή και διαδικασίες πίεσης και αξιολόγησης, αλλά μέσα από σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Οι αυτομορφωτικές δομές είναι ο τρόπος να αρνούμαστε στην πράξη την εμπορευματοποίηση της γνώσης και τα ιδεολογικά περιεχόμενα των αφεντικών. Η θεωρητική εμβάθυνση και ανάλυση δεν αποτελεί για εμάς ακαδημαϊσμό αλλά ένα από τα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά, σε συνδυασμό πάντα με την υπόλοιπη κίνηση μας, για την ενίσχυση της κριτικής μας απέναντι στο θεσμό του πανεπιστημίου και της γνώσης που παράγεται, την ανατροφοδότηση και οργάνωση των δικών μας αγώνων και αντιστάσεων, την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων μας και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού.

Το κάλεσμα σε pdf εδώ:Κάλεσμα για τη δημιουργία ομάδας αυτομόρφωσης

Κάλεσμα για τη δημιουργία ομάδας αυτομόρφωσης για το πανεπιστήμιο και τα κινήματα εντός του

Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος, αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το τι διδάσκεται, όσο και ως προς το πώς διδάσκεται. Τα περιεχόμενα της εκπαίδευσης και οι μορφές της διαμορφώνονται ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής παραγωγής, φροντίζοντας πάντα να αναπαράγουν και να ενισχύουν τις εξουσιαστικές σχέσεις (καθηγητής – φοιτητής) και τις διαδικασίες πίεσης και αξιολόγησης (υπέρογκη ύλη, εξεταστικές).

Στην προσπάθεια μας να απαντήσουμε και να κατανοήσουμε τη σημερινή επίθεση που βιώνουμε, από το κεφάλαιο και το κράτος του, και να εμπλουτίσουμε τους αγώνες και τις αρνήσεις μας βλέπουμε χρήσιμη τη δημιουργία μιας ομάδας αυτομόρφωσης για το πανεπιστήμιο, το ρόλο του, την αναδιάρθρωση και τα κινήματα εντός του. Επιθυμούμε το ξεπέρασμα του ρόλου της αυθεντίας και των διαχωρισμών μεταξύ ειδικών και μη και τη συνάντηση μας σε συλλογικές διαδικασίες μελέτης μακριά από την απομόνωση των δωματίων μας.

Η θεωρητική εμβάθυνση και ανάλυση δεν αποτελεί για εμάς ακαδημαϊσμό αλλά ένα από τα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά, σε συνδυασμό πάντα με την υπόλοιπη κίνηση μας, για την ενίσχυση της κριτικής μας απέναντι στο θεσμό του πανεπιστημίου και της γνώσης που παράγεται, την ανατροφοδότηση και οργάνωση των δικών μας αγώνων και αντιστάσεων, την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων μας και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού.

Μια αναλυτικότερη συζήτηση σχετικά με το σκεπτικό μας, τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και τα θέματα/περιεχόμενα που θα ασχοληθούμε θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7/11, στο Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών, υπόγειο, αίθουσα 513.

Για την ιστορία..

..του πανεπιστημίου, της λειτουργίας και της μορφής του.

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης, τόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις “γνωσιολογικές”, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες τόσο της οργάνωσης της εργασίας όσο και της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής γενικά.

Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων συνεπώς εξαρτάται και από τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες που προκύπτουν στο εσωτερικό του και έξω από αυτό. Το μαζικό, δημόσιο πανεπιστήμιο άρχισε να αναπτύσσεται στη Δύση κυρίως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η σημερινή του μορφή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 60’. Στην Ελλάδα η μαζικοποίηση του πανεπιστημίου έχει τις ρίζες της κάπου στη δεκαετία του 70’ με την ίδρυση περιφερειακών πανεπιστημίων και αύξηση του αριθμού των εισακτέων κάτω από την κοινωνική πίεση. Η λειτουργία του παραμένει ίδια σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξη του και περιλαμβάνει την αναπαραγωγή και κατανομή/πειθάρχηση/διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και ενίσχυση του διαχωρισμού μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, την προώθηση του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου.

..της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του.

Το πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια (30 τουλάχιστον) βρίσκεται σε κρίση, καθώς αδυνατεί να ικανοποιήσει αποτελεσματικά (με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας) μερικές από τις βασικές λειτουργίες του, την πλήρη σύνδεση του με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, την εκπλήρωση των κοινωνικών προσδοκιών (κοινωνική ανέλιξη) της εργατικής τάξης. Η κρίση του πανεπιστημίου, όπως και κάθε καπιταλιστικής σχέσης, προκύπτει και από τις δικές μας οργανωμένες ή αόρατες αρνήσεις, τη δικιά μας ανυποταξία ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση μας, από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες δηλαδή που πραγματώνονται εντός και εκτός των τοίχων των σχολών μας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η παράδοση των φοιτητικών αγώνων, οι νίκες και οι ήττες του φοιτητικού κινήματος, οι δυναμικές αγωνιστικές μειοψηφίες στις σχολές, τα μπλοκαρίσματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, η εξέγερση του Δεκέμβρη κτλ.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών. Τα παραπάνω δείχνουν τη στρατηγική διαχείρισης της εκπαιδευτικής κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, το κόστος της εκπαίδευσης είτε θα μεταφερθεί στους πελάτες της (σε εμάς δηλαδή, μέσω διδάκτρων και αύξησης του κόστους φοίτησής μας), είτε σε ατομικούς καπιταλιστές (επιχειρήσεις), είτε και στους δύο.

..της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει να μένει απαθής μπροστά στην επίθεση που βιώνουμε βυθισμένη καθώς είναι στις αυταπάτες περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω του πτυχίου. Τις αυταπάτες αυτές ενισχύουν τα όνειρα των γονιών για την κοινωνική άνοδο των  παιδιών τους, οι καθεστωτικές παρατάξεις και οι μεγαλοκαθηγητές που σε κάθε ευκαιρία εξυψώνουν το πανεπιστήμιο μας και τις ειδικότητές μας στις καλύτερες του κόσμου και μας επιβεβαιώνουν ότι με αρκετή δουλειά και υπομονή (ή αλλιώς εξοντωτικές εργασίες, γλείψιμο και πάτημα επί πτωμάτων) μπορούμε να πετύχουμε ο καθένας τον ατομικό του στόχο. Αποκρύπτεται έτσι η πραγματικότητα, ότι τεχνική σύνθεση¹ του καπιταλισμού, συνεπώς και της εργασίας, έχει μεταβληθεί και το πτυχίο δεν προσφέρει πια τίποτα παρά ανεργία και επισφάλεια.

Το πανεπιστήμιο στα μάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας παρουσιάζεται σαν χώρος γνώσης, προόδου και «ουδέτερης» επιστήμης και όχι σαν ένας ακόμα εργασιακός χώρος με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απολύσεις, μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, εκμετάλλευση). Η σαφής ιεραρχία των εργαζομένων του πανεπιστημίου (από τους πρυτάνεις και τους καθηγητές ως τις καθαρίστριες), η ύπαρξη εργολαβικών καθεστώτων μέσα στις σχολές, η κακοπληρωμένη ή άμισθη εργασία των διδακτορικών, η άντληση άμεσου κέρδους μέσω ερευνητικών προγραμμάτων και διπλωματικών, η παράλληλη με τις σπουδές εργασία πολλών φοιτητών και φοιτητριών αποτελούν ενδείξεις ότι η εκμετάλλευση και η εργασία διατρέχουν όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

..τη δικιά μας.

Απ’ την άλλη το πανεπιστήμιο για εμάς αποτελεί ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Δεν αντιμετωπίζουμε το φοιτητικό σώμα ως ενιαίο με κοινά φοιτητικά συμφέροντα αλλά ως διαταξικό, με διαφορετικές προελεύσεις και στοχεύσεις. Αναγνωρίζοντας την άμισθη εργασία μας (απ’ τη στιγμή που παράγουμε το εμπόρευμα της εργατικής μας δύναμης που θα πουλήσουμε αργότερα στην αγορά εργασίας), την εκμετάλλευση μας μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, πρακτικών, διπλωματικών, εργασίας εκτός πανεπιστημίου και κατανοώντας τους όρους με τους οποίους θα δουλέψουμε ταυτίζουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργατικής τάξης. Επιλέγουμε έτσι να υπερασπιζόμαστε οργανωμένα μαζί με άλλα κομμάτια της τάξης (μετανάστες/στριες, εργαζόμενους/ες εντός και εκτός πανεπιστημίου) τα κοινά μας συμφέροντα μέσα από αμοιβαίες σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης, την αμφισβήτηση της γνώσης και του θεσμού του πανεπιστημίου, την επιλογή του συλλογικού δρόμου απέναντι στην εξατομίκευση, την άρνηση του φοιτητικού lifestyle και των καθεστωτικών παρατάξεων και την αυτόνομη και ταξική οργάνωση των φοιτητών. Για εμάς οι αγώνες μας πρέπει να είναι αυτόνομοι, απαλλαγμένοι δηλαδή από κρατικές ή κομματικές διαμεσολαβήσεις, διαχωρισμούς και ταυτότητες (φοιτητικές και μη), ιδεολογικά κολλήματα και περιεχόμενα που προέρχονται από τα πάνω και τους ειδικούς των κινημάτων και όχι από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Και επίσης οι αγώνες μας πρέπει να είναι ταξικοί ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας και μας κλέβουν τη ζωή. Επιθυμούμε να ωθήσουμε τους φοιτητικούς αγώνες στα όρια τους, ώστε η επιστροφή στην κανονικότητα να είναι και ανεπιθύμητη και δύσκολη.

Θα βρεθούμε στα αμφιθέατρα και στις γενικές συνελεύσεις, στις προβολές και στα πάρτυ, στους αγώνες και στους δρόμους..

1.τεχνική σύνθεση εργασίας: ο καταμερισμός και η διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων και των ειδικοτήτων που χρειάζονται στη διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης  των εμπορευμάτων κάθε είδους.

Το κείμενο σε pdf εδώ: για την ιστορία..

Πλαίσιο Λόγου Αυτόνομου Σχήματος Πολιτικών Μηχανικών

Το παρόν πλαίσιο είναι αποτέλεσμα των συλλογικών συζητήσεων του αυτόνομου σχήματος πολιτικών μηχανικών, το οποίο έχει και την ευθύνη των όσων γράφονται. Είναι η δική μας εκτίμηση και οπτική για τη συγκυρία, το πανεπιστήμιο και τους αγώνες, την οποία καταθέτουμε στη Γενική Συνέλευση. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε, μειώνοντας τον πολιτικό μας λόγο, στο κοινό πλαίσιο με άλλες κινηματικές δυνάμεις της σχολής όποτε το κρίνουμε απαραίτητο και επιθυμούμε τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων μέσα από τις διαδικασίες του συλλόγου.

Κράτος και ναζί δολοφονούν μαζί..

Τα ξημερώματα της 18/09/13 δολοφονείται ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά, με την ανοχή των μπάτσων που παρακολουθήσαν το σκηνικό. Μαζικές αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με τους μπάτσους που προστάτευαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής έλαβαν χώρα στις περισσότερες πόλεις. Ευθύς αμέσως οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και τα μέσα τους (κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφοι) άρχισαν να αναπτύσσουν έναν «αντιφασιστικό» λόγο και να αγορεύουν κατά της Χρυσής Αυγής, «ξεχνώντας» ότι ήταν οι ίδιοι που τη σιγόνταραν τον προηγούμενο καιρό και απέκρυπταν τα φασιστικά της στοιχεία. Οι συλλήψεις μελών της χρυσής αυγής και η εκτενής παρουσίαση της βίας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ενίσχυση της θεωρίας των δύο άκρων, μια εξίσωση δηλαδή της αντιφασιστικής βίας και δράσης με τις νεοναζιστικές δολοφονίες και επιθέσεις, που στοχεύει αφενός στη νομιμοποίηση του κράτους σαν τον μόνο εγγυητή της ασφάλειας , ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων και διαχειριστή της βίας (που μας την προσφέρει απλόχερα με κάθε μέτρο, με κάθε απόλυση και με τους μπάτσους που δεν χάνουν ευκαιρία να μας κερνάνε ξύλο και δακρυγόνα) και αφετέρου στη αύξηση της καταστολής στο «άλλο» άκρο, στους αντιφασίστες, στους αγωνιζόμενους κατοίκους των σκουριών, σε όσους στήνουν αναχώματα στην υποτίμηση της ζωής τους.

..ο φασισμός τσακίζεται δεν μπαίνει φυλακή.

Για εμάς ο φασισμός δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή, αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το κυνήγι των οροθετικών γυναικών, οι σφαίρες στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, τα υποτιμητικά βλέμματα σε μετανάστες εργάτες και η ακραία εκμετάλλευση τους από τα ντόπια αφεντικά. Πιστεύουμε ακόμα ότι προϋπήρχε ένα σύνολο σχέσεων και συμπεριφορών (ρατσισμός, εθνικισμός, σεξισμός) στην ελληνική κοινωνία που εμφανίστηκε οργανωμένα με την είσοδο του ΛΑ.ΟΣ. στη Βουλή και μετέπειτα με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός δεν είναι μια στιγμή εξαίρεση του παρελθόντος αλλά η στρατηγική διαχείρισης της κρίσης που χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο για την περαιτέρω υποτίμηση και πειθάρχηση της εργατικής τάξης. Προσφέρει εύφορο έδαφος για την διαίρεση της τάξης (μετανάστες-έλληνες, δημόσιοι-ιδιωτικοί) και την συσπείρωση της γύρω από την εθνική ενότητα, λες και έχουμε τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα αφεντικά μας επειδή στη ταυτότητα γράφει έλληνας. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι αγώνας της δημοκρατίας απέναντι στη σβάστικα, δεν είναι ο αγώνας της λογικής απέναντι στην παράνοια. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι πάντα αγώνας ταξικός. Είναι αγώνας της εργατικής τάξης απέναντι στην τάξη του κεφαλαίου. Οι συλλήψεις των φασιστών, οι έλεγχοι στα γραφεία τους και η εκκαθάριση της αστυνομίας δεν μας ξεγελούν έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κάθε είδους φασίστες και με όσους μας κλέβουν τη ζωή καθημερινά.

Οργανωνόμαστε τσακίζουμε το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά σε κάθε σχολή, γειτονιά, εργασιακό χώρο.

Κρίση και αναδιάρθρωση.

Η περίοδος που βιώνουμε είναι συνυφασμένη με τον όρους κρίση και αναδιάρθρωση. Κρίση είναι η στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα δυσκολεύεται να αναπαραχθεί με τους όρους του και αναδιάρθρωση αυτή η διαδικασία ξεπεράσματος αυτής της δυσκολίας και η αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών, το κλείσιμο των νοσοκομείων, η πειθάρχηση και η καταστολή μας επιβεβαιώνουν  πως η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου θα επιτευχθεί μέσα από υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας.

Στην τωρινή φάση της κρίσης, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφο το πανεπιστήμιο. Οι πρόσφατες απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών, η μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών μας (ν+2, μαθήματα αλυσίδες, κατάργηση της κόντρας εξεταστικής, ατελείωτες εργασίες), η μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις τσέπες μας (σίτιση,στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η κατάργηση του ασύλου, οι κλειδωμένες αίθουσες τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα και οι έφοδοι σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στις σχολές αποτελούν πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης, που στο σύνολο της στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την μετατροπή μας σε υποτιμημένους, ευέλικτους και πειθαρχημένους εργαζόμενους σύμφωνα δηλαδή με τις προσταγές των αφεντικών.

Για τους διοικητικούς υπαλλήλους και την απεργία τους.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ βρίσκονται εδώ και 5 εβδομάδες σε απεργία με συνεχόμενες 48ωρες απεργίες με σκοπό την άρση των απολύσεων τους. Εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες που αντιλαμβανόμαστε ότι εργαζόμαστε  άμισθα μέσα στο πανεπιστήμιο (μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, διπλωματικών και την παραγωγή του εαυτού μας ως αυριανό εργαζόμενο) και αναγνωρίζοντας ότι οι βιώνουμε( ήδη όσοι και όσες δουλεύουμε) ή θα βιώσουμε στο άμεσο μέλλον τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες εργασίας ταυτίζουμε τα συμφέροντα μας με αυτά της εργατικής τάξης. Συνεπώς είμαστε δίπλα στους απεργούς διοικητικούς όπως ήμασταν και στους εργολαβικούς αντιλαμβανόμενοι ότι ο αγώνας δεν είναι κλαδικός και συντεχνιακός αλλά αγώνας όλης της τάξης. Για εμάς η απεργία για να γίνει πραγματικά απειλητική πρέπει να αναζητήσει όχι τη βοήθεια του πρύτανη και των καθηγητών για την αναστολή της λειτουργίας του πανεπιστημίου αλλά τη σύνδεση με άλλα αγωνιζόμενα και πληττόμενα κομμάτια με σκοπό ανάπτυξη κοινοτήτων αγώνα μακριά από ταυτότητες (εργαζομένων ή μη) και διαχωρισμούς, με ταξικό προσανατολισμό ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν σε βάρος μας με στόχο την δημιουργία πραγματικού κόστους και πίεσης μέσω το μπλοκάρισμα της διοικητικής, ερευνητικής, εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Να συγκροτήσουμε κοινότητες αγώνα φοιτητών-εργαζομένων σε κάθε σχολή

Για τη λέσχη και τις υπαρκτές πιθανότητες ιδιωτικοποίησης της.

Η λέσχη, οι εστίες, τα δωρεάν συγγράμματα, οι φθηνότερες μετακινήσεις, οι δωρεάν σημειώσεις, είδη εργαστηρίων και μαθημάτων (πχ σχεδίου) – η φοιτητική μέριμνα δηλαδή, αποτελούν αιτήματα τα οποία προηγούμενοι κύκλοι φοιτητικών αγώνων κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου που επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως η ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011 στοχεύει στην μείωση και κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας και στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης και εκπαίδευσης στους φοιτητές και στις φοιτήτριες. Στην νέα αυτή συνθήκη φαίνεται να προσαρμόζεται και η φοιτητική λέσχη, την οποία πλέον αναλαμβάνει εργολαβία, επιβάλλοντας ένα χρηματικό αντίτιμο (όπως συνέβη σε πολλές άλλες λέσχες σε ελληνικά πανεπιστήμια στο παρελθόν) καθώς και άλλες διαδικασίες ελέγχου (επίδειξη πάσο) που θα εξασφαλίσουν την «ομαλή» λειτουργία της.

Για εμάς η λειτουργία της λέσχης είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Το αντίτιμο, η επίδειξη πάσο, η κάρτα σίτισης έχουν στόχο να αποκλείσουν, τόσο φοιτητές (7^ου έτους και πάνω, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές που δεν «πληρούν» τα κριτήρια), όσο και άλλα κομμάτια της τάξης μας όπως μετανάστες, ανέργους και εργαζόμενους που χρειάζονται τη λέσχη όσο και εμείς. Η επιβολή διαχωρισμών στην  σίτιση και η μείωση του αριθμού των δικαιούχων στερεί μαζικά διάφορες κοινωνικές ομάδες από την πρωταρχική ανάγκη της ζήτησης . Παράλληλα, σε ένα ήδη επισφαλές περιβάλλον ελαστικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος απολύσεων των εργαζομένων της λέσχης.

Ο αγώνας μας ενάντια στις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας και την αύξηση του κόστους φοίτησης δεν είναι αγώνας για την υπεράσπιση του προϋπάρχοντος  κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, αλλά αγώνας για την προάσπιση των συμφερόντων μας και την καλύτερη διαβίωση μας στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και τις οποίες δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ως έμμεσο μισθό (αντιλαμβανόμενοι την ιδιότητα του φοιτητή ως του μελλοντικού εργαζόμενου που προετοιμάζεται για την συμμετοχή του στην καπιταλιστική μηχανή). Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων και φοιτητών μπορούμε να αντισταθούμε όχι μόνο στην αύξηση τους κόστους φοίτησης αλλά γενικά στη μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης στις πλάτες μας.

Λέσχη ελεύθερα προσβάσιμη για όποιον την έχει ανάγκη

• Δεν πληρώνουμε το κόστος φοίτησης μας. Δωρεάν σίτιση – στέγαση – μετακινήσεις
• Μπλοκάρισμα του νόμου – πλαίσιο και των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων
• Ουσιαστική στήριξη του αγώνα των διοικητικών

Το πλαίσιο λόγου σε pdf εδώ: Πλαίσιο Λόγου Αυτόνομου Σχήματος

κοινό πλαίσιο εδώ: Κοινό Πλαίσιο

Με αφορμή το κύμα εκκενώσεων και εφόδων σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια εντός και εκτός πανεπιστημίου που λαμβάνει χώρα τον τελευταίο χρόνο οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με την υπεράσπιση τους:

Υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τα στέκια μας κινηματικά, αδιαμεσολάβητα, δημόσια..

..ως οικοδομήματα ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας, την ιδιοκτησία και το εμπόρευμα. 

..ως χώρους ανατίμησης της ζωής μας έξω από τη λογική του κεφαλαίου.

..ως κόμβους συνάντησης και επικοινωνίας των αγωνιζόμενων.

..ως υπαρκτές συνδέσεις με την κοινωνική κίνηση.

..ως στιγμές του ταξικού ανταγωνισμού.

*αλληλεγγύη στις καταλήψεις